Olga Oordeelt: Renfield (film)

REVIEW – SAM-redacteur Olga luistert, kijkt en leest veel: podcasts, muziek, films, series, programma’s en boeken. In deze recensierubriek geeft ze tips, kraakt iets af of jubelt erover.

Er zijn een paar triggers die mij naar de bioscoop lokken: epische toestanden à la Top Gun die op een klein scherm verloren gaan, films van Quentin Tarantino en campy horrorfilms. Vanwege die laatste trigger zat ik twee maanden geleden nog bij Cocaine Bear, die helaas jammerlijk tegenviel. Gelukkig kreeg ik een nieuwe kans met Renfield om te smullen bij afgescheurde ledematen, rondspuitend bloed en absurde humor.

Dat Nicolas Cage erin speelt, als een volslagen verknipte Dracula, gaf het definitieve zetje. Er is niemand die zo getikt kan overacteren en zo’n wisselend oeuvre heeft als hij. Toch draait deze film niet prominent om Cage, maar om Nicholas Hoult als Renfield, de dienaar van Dracula. Honderd jaar geleden is hij tot slaaf gemaakt door de übervampier. Hij moet zijn veeleisende meester voorzien van verse lijken, vooral nu deze zwaar gehavend uit een gevecht is gekomen. Verkoold door brandend daglicht leunt hij volledig op Renfield om middels een infuus van onschuldige slachtoffers op te knappen.

Nu wil Renfield zich al lange tijd ontworstelen uit de greep van zijn narcistische baas. Eenmaal in een steungroep voor mensen in afhankelijke, toxic relaties, oftewel ‘codependents’, verzamelt Renfield eindelijk de moed om zich los te maken van Dracula. Nu weten deze doodgewone burgers in de steungroep niet dat Renfield het een stuk gecompliceerder heeft dan zij, wat zeer amusante dialogen oplevert.

Hoult speelt de rol met een aandoenlijke kwetsbaarheid: zijn grote blauwe ogen vol onzekerheid en hoop, zijn postuur slungelig en oenig. Door insecten te eten verandert hij daarentegen in een ontiegelijke vechtmachine met bovenmenselijke krachten. Zodoende kan hij, noodgedwongen en uit angst voor de dominante Dracula, overgaan tot zijn taak: voedsel regelen voor zijn meester, die overigens een voorkeur heeft voor weerloze nonnen en onschuldige cheerleaders.

Wat volgt is een zeer vermakelijk loskomproces van Renfield, aangewakkerd door een ontmoeting met politieagente Rebecca Quincy (gespeeld door Awkwafina). Zij jaagt fanatiek op een misdaadfamilie in New Orleans, wat tot een confrontatie leidt in een restaurant waar Renfield Dracula’s volgende ‘maaltijd’ plant. Alle paden kruisen en plots verandert de film in een afrekeningsrelaas. Rebecca wil afrekenen met de misdaadfamilie, de misdaadfamilie met haar en Renfield, en Renfield met de misdaadfamilie en natuurlijk met Dracula. In Rebecca ziet Renfield alles waar het hem aan ontbreekt: moed, zelfrespect, vriendschap en het opkomen voor jezelf ondanks de gevolgen.

Terwijl Renfield probeert te breken met Dracula met bemoedigende zelfhulpboeken, nieuwe outfits, een eigen appartementje en bewondering voor Rebecca, raakt hij samen met haar om de haverklap verzeild in vechtpartijen. Hierin worden armen bruut afgerukt en gebruikt als bitchslappers voor de volgende tegenstander, hoofden met één vuistslag uit elkaar gespat en rompen vermorzeld tot pulp. Bloed spuit kwistig rond en wordt afgewisseld met goed getimede grapjes en hilarische situaties.

Dracula laat natuurlijk niet met zich breken, dus het duurt niet lang voordat die op tirannieke wijze een einde maakt aan het naïeve idee van Renfield dat hij ooit vrij zal zijn. Het resulteert in een reeks gevechten en confrontaties vol manipulatief gekonkel, absurde bloedfonteinen en geestige dialogen.

Renfield is vooral een heerlijke no-brainer waarin Cage zijn krankzinnigheid volledig de vrije loop laat, Hoult gebruikmaakt van zijn perfect komische timing en over the top absurditeit de boventoon voert. De film is een tikkeltje aan de lange kant en hamert soms nét iets te hard op het gevaar van toxische relaties, maar de goeie grappen en pretentieloosheid maken dit méér dan goed.

Renfield draait nu in de bioscoop.
Benieuwd geworden? Bekijk hier de trailer: