FuckUp Night: “Ik liet een traan en hij ging”

Op de 10^e FuckUp Night bij de HAN in Nijmegen vertellen vier ondernemers over hun grootste missers en tegenslagen. En over de kansen die daardoor ontstaan. “Ik moest opstaan voor Jacob Beer.”

“Je moet maar lef hebben: je bestelt een kilo vlees bij de slager en aan de balie zeg je dat je niet kunt betalen en of de slager je misschien geld wil lenen van de winst die hij maakt?” Gespreksleider Joost Broeren lijkt de anekdote van ondernemer Eric Gugelot van Teamcity Bootcamp zelf ook een ongelooflijk verhaal te vinden. En dan moet algemeen directeur Erny Boots van het Ronald McDonald Huis Nijmegen haar verhaal nog beginnen.

Jubileumeditie
De 10^e FuckUp Night, dinsdagavond 14 november, is met recht een jubileumeditie. Dat ligt vooral aan de verhalen van de vier ondernemers. Naast Eric Gugelot en Erny Boots vertellen Ludo Jacobs van Talentvoordocent en NEC-directeur Wilco van Schaik over hun grootste missers. De avond van StartUp Nijmegen in samenwerking met HAN Centrum voor Ondernemerschap en de Radboud Universiteit (Mercator Launch), trekt bijna 300 studenten en ondernemers in spe naar het Auditorium van de HAN. Het is flink vol.

“We zagen alleen kansen, maar hadden geen focus”

Bijles
Bij de HAN begon Ludo Jacobs als student met medestudenten aan zijn afstudeeropdracht. Ze bedachten het bedrijf Studentvoorstudent waarin zij studenten aan elkaar koppelen om bijles te geven. Na 2015 groeit het initiatief als kool. Nu heeft Jacobs met een compagnon vijf bedrijven, waaronder Talentvoordocent, waarin hbo’ers met laagdrempelige bijbanen ervaring kunnen opdoen in het onderwijs. Een team van 15 mensen runt ook Talentvoorzorg “op basis van hetzelfde trucje”.

Chaos in de organisatie
Ondernemer Jacobs ziet vooral veel kansen, maar ‘een nieuwe kans’ in Utrecht kost in vier maanden een dikke 70.000 euro die niet wordt terugverdiend. Jacobs over zijn misser: “We zagen alleen kansen, maar hadden geen focus. Het was chaos in de organisatie, waardoor we verloop kregen in ons team. Daar had ik het zwaar mee.” Zijn les van zijn FuckUp: “Minder doen, maar dingen beter doen. Besteed aandacht aan je team en zorg voor de juiste mensen op de juiste plaats.”

Wespennest
Eric Gugelot start in 2011 “met een goed verhaal en een lach” Nijmegen Bootcamp. Voor zakelijk inzicht leunt hij op partner Amor. De coronapandemie dreigt roet in het eten te gooien als buiten sporten niet meer mag. Maar ze starten samen een online platform en met het geld dat ze verdienen nemen ze een concurrent over die failliet gaat. Gugelot: “Het bleek een wespennest met veel personeel en veel boze klanten. De kosten vlogen de pan uit.”

Woeste verkoper
Om ‘het gat te dichten’ kopen ze nog een bedrijf, cash. “Maar we hadden helemaal geen geld”, vertelt Gugelot terwijl hij de aankoop als een cabaretier naspeelt. “De verkoper was woest. Ons voorstel: hij kon ons het geld lenen en vanuit de omzet zouden we het afbetalen.” De verkoper ging daar niet in mee. Achteraf noemt Gugelot zijn FuckUp “naïef en eigenlijk schandalig”. Gugelot: “We hebben uiteindelijk het geld toch bij elkaar geharkt. Nu geven 200 trainers op 70 locaties meer dan 10.000 lesuren.” Zijn take home message: “Durf fouten te maken, durf ze toe te geven, maar daarna wel doorpakken.”

Persoonlijk verhaal
“Een FuckUp is eigenlijk heel mooi”, zegt Erny Boots, managing director van het Ronald McDonald Huis. “Het gaat niet over de situatie waarin je zit, maar wat je ermee doet, vanuit welk perspectief je ernaar kijkt”, begint zij haar zeer persoonlijke verhaal. “Mijn FuckUp begint bij mijn geboorte”, zegt ze, en dat maakt hoorbaar indruk. Na de lach is het doodstil in de zaal. “Mijn moeder was ongewenst zwanger en na mijn geboorte ben ik afgestaan aan adoptieouders. Ik heb mijn moeder nooit gezien. Ik voelde mij als kind al vroeg als een vlinder die zelf het heft in handen moest nemen.”

“Ik heb een missie. Voor kinderen in zwaar weer, voor kinderen zoals ik”

Jacob Beer
Dat deed ze eerst succesvol in de culturele sector als filmdeskundige, opgeklommen via baantjes in Cinemariënburg. “Film toont de werkelijkheid vanuit verschillende perspectieven.” Daarna als zeer succesvolle horeca-onderneemster van toenmalig café Sterre in Nijmegen. Totdat ze vlak voor een vakantie haar zwangerschap wegens zwangerschapsvergiftiging bij 28 weken vroegtijdig moet afbreken. Haar zoon wordt veel te vroeg geboren. “Zijn naam is Jacob Beer; nog geen pak suiker, doorschijnend klein.” Na een week wordt Jacob ziek en wordt hij drie keer tevergeefs geopereerd in het Radboud Ziekenhuis. Boots: “Ik liet een traan en hij ging.”

Maandenlang huilen
Ze stopt met het café en huilt maandenlang. Daarna ontpopt zich de vlinder uit haar kindertijd: “Ik moest opstaan voor Jacob Beer”, zegt Boots aangedaan. “Ik heb een missie. Voor kinderen in zwaar weer, voor kinderen zoals ik. Ik prijs me gelukkig dat ik al 20 jaar met mijn team en 120 vrijwilligers iedere dag een verschil kan maken voor kinderen en ouders die elke dag door het zwaarste weer moeten.”
Het ondernemerschap komt volgens haar in het Ronald McDonald Huis op een sublieme manier samen, puur vanuit het hart. “De grootste FuckUp in mijn leven, het verlies van mijn moeder en mijn kind, hebben geleid tot het meest gelukkige leven dat ik me maar kan voorstellen. Daar ben ik mijn Jacob Beer eeuwig dankbaar voor.”

Klap met gevolgen
NEC-directeur Wilco van Schaik moet dan nog op. “De eerste stap om van een fout te leren, is toegeven dat je die fout hebt gemaakt”, stelt hij. Zoals in een bewogen week toen hij directeur was van FC Utrecht: er werd uit de kas gestolen en twee spelers raakten slaags op de training. Een klap met fatale gevolgen, blikt Van Schaik terug. “Ik heb me laten overrulen en de speler die sloeg de hoogste boete gegeven, maar niet geschorst. Daar sprak iedereen schande van, want de andere speler had een gebroken kaak, bleek later. In de eerstvolgende wedstrijd waren 22.000 toeschouwers in het stadion aan het fluiten.”

Vraag advies
Zijn oplossing voor een FuckUp: vraag advies aan mensen die al geweest zijn waar jij naartoe wilt. Van Schaik: “Dat heb ik ook gedaan. Op een persconferentie heb ik daarna mijn fout toegegeven en de speler alsnog geschorst. Soms moet je tegen de gevestigde orde ingaan. Ik ben te veel meegegaan, maar had mijn gevoel moeten volgen. Dat was een harde les. Ik heb geleerd om heel dicht bij gevoel en passie te blijven.”