Billy Rouwenhorst: We zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer zien, maar op dat moment waren we samen één

Het is vrijdag, 16.43 uur. Ik bevind me om en nabij Dieren, op de passagiersstoel van een grijze auto (ik ben niet zo bekend met merken, maar volgens mij is het een Fiat). Ik zit naast een studiegenoot met wie ik mee kon rijden van en naar onze excursie. Ondanks het feit dat het ontzettend gezellig is, kan ik alleen maar naar de klok kijken die inmiddels 16.44 uur aangeeft. Want over vier minuten gaat mijn trein en we zijn nog niet eens op het station aangekomen.

16.45 uur: nog steeds vrijdag, nog steeds in wat volgens mij een Fiat is. Er wordt snel geparkeerd, ik trek de deur open, gris mijn tas uit de kofferbak en weet nog net “Heel erg bedankt voor het meerijden, stuur een tikkie voor de benzine!” te schreeuwen terwijl ik de trap naar de brug op ren. Ik weet niet eens zeker of ik de deur wel heb dichtgedaan.

16.46 uur: ik ga in een razend tempo de brug over, mijn adem kort, mijn hartslag hoog. Terwijl de trein het station binnenrijdt, komt er iemand naast me rennen. Nog meer buiten adem dan ik, vloekend, rugtas half over zijn schouder. We kijken allebei even opzij, een bemoedigend knikje, alsof we elkaar willen vertellen: “Wij kunnen dit, deze trein gaan we halen, want no way dat we een half uur moeten wachten op de volgende”.

16.47 uur: we rennen samen de trap af, grijpen naar onze ov-kaarten, biep biep, ingecheckt. Angstig op het knopje van de deur drukkend, steekt hij zijn duim naar me op. Want als de trein om 16.48 uur wegrijdt, zitten we er allebei in. Als we veertig minuten later in Nijmegen aankomen, zwaaien we nog even naar elkaar als we ieder een andere kant op gaan. Want ondanks het feit dat hij geen idee heeft wie ik ben, waren we voor die paar minuten op station Dieren zo met elkaar verbonden dat er even niets anders meer was dan wij tweeën en de race naar de trein. We zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer zien, maar op dat moment waren we samen een.

Het zijn dit soort kleine momenten waar ik ontzettend van kan genieten, me kort zo intens met iemand verbonden voelen, met iemand die ik helemaal niet ken. Alsof er ter plekke een vriendschap ontstaat die even lang duurt als het moment. Bij een concert kan ik voor 90 minuten beste vrienden met iemand zijn, om elkaar na die tijd nooit meer te zien. Herinneringen creëren samen met iemand die daarna voor altijd uit mijn leven zal verdwijnen. Er is haast niets wat ik mooier vind dan dat.

Dan vraag ik me soms af of deze ontmoeting in een ander leven was uitgegroeid tot meer, of dat het altijd bedoeld is geweest als een moment-vriendschap. Dat het anders ook nooit zo mooi zou zijn.
Omdat we in een wereld met zo veel verschillen, soms heel even hetzelfde lijken.
Al is het alleen maar rennend voor dezelfde trein.

Billy Rouwenhorst studeert bij de HAN. Ze schrijft regelmatig columns voor SAM. Lees haar vorige column hier.