Olga Oordeelt : Tim Hofman – Goede Moed (boek)

SAM-redacteur Olga luistert, kijkt en leest veel: podcasts, muziek, films, series, programma’s en boeken. In deze recensierubriek geeft ze tips, kraakt iets af of jubelt erover. Dit keer: het nieuwste boek van Tim Hofman.

De een vindt hem een dappere strijder tegen onrecht, de ander ziet hem als een (schijn)heilige betweter met een Messiascomplex. Hoe dan ook: Tim Hofman maakt sowieso iets los.

Nu mag je het irritant vinden als Tim voor de zoveelste keer oplichters, wanbetalers, huisjesmelkers, klojo’s en viespeuken confronteert en ter verantwoording roept. Of diep in gesprek gaat met mensen die binnenkort zullen sterven door een slopende ziekte of gruwelijke aandoening. En dat alles op tv. Maar vraag jezelf dan af: wat doe IK eigenlijk om de wereld beter te maken?

Nou?

Veel zeikerds en toetsenbordtrollen doen namelijk zelf geen ene reet, maar zitten van een afstand af te geven op iemand die zijn nek uitsteekt (letterlijk, want Tim wordt continu bedreigd) om scheve zaken aan de kaak te stellen. Beetje makkelijk, nietwaar?

Zo, dat moest er even uit. Dan kunnen we nu door naar het boek van Tim, Goede Moed. Met als ondertitel ‘Een pleidooi voor een minder bang bestaan’. Tim deelt in precies 200 pagina’s een boel persoonlijke ervaringen over hoe angst je beperkt om daadwerkelijk te LEVEN. Hoe angst niet alleen ons eigen leven beïnvloedt, maar ook dat van een ander. Het is herkenbaar, menselijk en eerlijk. Zo opent het boek met het moment dat Tim nog even gaat plassen voordat hij John de Mol interviewt over het grensoverschrijdende gedrag bij The Voice of Holland.

Het plassen lukt niet. Te zenuwachtig. Tim schrijft: “Goed. Geen fouten. Alles tolt. Ik sta stijf van de adrenaline, maar ben ook moe. Als ik dit interview verpest, gaat het ten koste van de aandacht voor de vrouwen die na al die jaren eindelijk durven te praten. […] Ben ik bang? Ja. Teringbang.”

Maar Tim zou Tim niet zijn als hij niet vurig en scherp uiteenzet hoe angst, soms in onverwachte gedaantes, alles in de wereld bepaalt. Daarbij krijgt hij geregeld de neiging om te preken; wat prima is om zijn boodschap over te brengen, maar af en toe wel iets té correct aandoet. Daarbij hakt hij stevig in op anderen, met naam en toenaam. Dat schuurt tegen shaming, blaming en schandpaalnagelen aan, maar eerlijk is eerlijk: hij heeft vaak een (waterdicht onderbouwd) punt.

Voor wie privileges heeft (zoals wit en welgesteld zijn), maar paniekerig rept over het ‘gevaar’ van woke als ze ergens op aangesproken worden, heeft Tim een ontnuchterende boodschap: “Laten we de opmars van stemmen van minderheden niet verwarren met het einde van de stem van de meerderheid. Soms is op je lazer krijgen omdat je iets zegt wat beklemmend of beledigend is, gezond. En lang niet zo erg als op je lazer krijgen omdat je bijvoorbeeld zwart of queer bent.”
Bam.

Gelukkig laat hij zichzelf niet bespaard. Zelfreflectie is in ruime mate aanwezig in het boek, zo niet de basis, en dat maakt dat Goede Moed prima te verteren valt en uitblinkt in kwetsbaarheid en overtuiging. Je hoeft het niet altijd met hem eens te zijn, maar het levert voer voor gedachten op. Kritisch zijn mag, sterker nog, hij nodigt je ertoe uit.

Want nee, Tim vindt zichzelf niet the shit, sterker nog, hij is geplaagd en getergd geweest door angst en vecht nog dagelijks tegen nieuwe plaaggeesten in zijn hoofd en in het leven. Maar hij stáát wel ergens voor: opkomen tegen onrecht, elkaar aanspreken op wat niet kan, met elkaar moeilijke discussies aangaan, angst de baas worden in je eigen leven en zo een betere wereld creëren.

Wie kan daar nou op tegen zijn?

Goede Moed is te koop in boekhandels en bij de uitgeverij.