“De studiestress uitte zich lichamelijk”

Stagelopen, studeren, werken, sporten én een druk sociaal leven. Veel studenten lopen in de val van een overvolle planning. Ergotherapie-student Kim vertelt dat ook zij door drukte juist tot stilstand kwam. “Ik legde de lat hoog en vond alles belangrijk.”

Jaarlijks krijgt het team van studentenpsychologen van de HAN zo’n 700 aanmeldingen. De voornaamste aanmeldklachten zijn faalangst en studiestress, depressieve klachten, angstklachten, uitstelgedrag en een negatief zelfbeeld. Ook HAN-student Kim (24) heeft een moeilijke periode achter de rug, waarvoor ze hulp zocht bij een studentenpsycholoog. “Ik zie veel studenten met hetzelfde dealen. Ik deel mijn verhaal in de hoop dat het iemand helpt.”

Door de bomen het bos niet meer zien

In het tweede studiejaar zoekt Kim met moeite een kamer en een stageplek. Ondertussen vindt ze haar studie pittiger dan gedacht. “Ik legde de lat hoog, vond alles even belangrijk en wilde het allemaal goed doen. Door alles tegelijkertijd te willen, begon ik achterop te raken op school. Het zorgde voor veel stress. Ik haalde dat studiejaar op het nippertje. Ik dacht ervan geleerd te hebben – meer balans aanbrengen en zo – maar in het vierde studiejaar ging het pas echt mis.”

Niemand tot last willen zijn

Kim loopt nu vier dagen per week stage bij een kinderrevalidatieafdeling in het speciaal onderwijs. Ze heeft één terugkomdag op school en werkt één dag in de psychiatrie. “Zowel op stage als op werk kreeg ik te maken met nieuwe mensen. Ik had het gevoel dat ik moest bewijzen dat ik van waarde was, maar het liep niet lekker. In plaats van aan de bel te trekken, trok ik me terug en ging ik nóg harder werken. Ik ben van nature een pleaser en wilde niemand tot last zijn.” Door de stress kreeg ze lichamelijke klachten. Zo loopt Kim te lang door met een blaasontsteking omdat er ‘geen tijd’ is om naar de huisarts te gaan. “Daar had ik mezelf een hoop ellende mee kunnen besparen.”

Vermoeid tot op het bot

Terwijl ze een einsprint probeert te maken om alles nog te redden, krijgt ze ook jeukende bultjes over haar hele lichaam. Haar huisarts denkt aan schurft. “Ik onderging de zeer intensieve behandeling en bracht mijn omgeving met tegenzin op de hoogte.” Uit schaamte voor de hele situatie, ging Kim niet meer naar de terugkomdagen. “Ik durfde niet. Iedereen doet het goed behalve ik, dacht ik. Ik was ook zó moe. Het was een vermoeidheid die ik niet kende. Het lukte gewoon niet meer om naar school te gaan.”

Helen door te delen

Met de scriptieperiode in het vooruitzicht, dacht ze: dit gaat zo niet langer. Op aanraden van een studiegenoot gaat Kim op gesprek bij een studentenpsycholoog. “Na een uitgebreide intake, sloot ik me aan bij een groepje studenten voor cognitieve gedragstherapie.” In vijf bijeenkomsten leert Kim negatieve gedachten realistischer te maken. “Het deed me goed om van anderen te horen waar zij mee zaten, en om mee te denken. Dat werkte inspirerend. Ik kwam ook tot het besef dat mijn hele leven is ingepland. Daar word ik gek van.”

Zelfverzekerder en lichter

Sinds Kim meer tijd vrij maakt voor ontspanning en ‘niets hoeven’, zijn de jeukende bultjes verdwenen. Schurft bleek niet de oorzaak. “Mijn scriptieperiode is aangebroken en ik doe mijn stage opnieuw, en toch voel ik me relaxt. Ik zorg beter voor mezelf door vaker nee te zeggen en valkuilen vooraf te bespreken. Ook voel ik meer zekerheid om straks het werkveld in te gaan. Ik kijk heel goed terug op het contact met de studentenpsycholoog. Hij luisterde goed, was empathisch en open. Ik voel me lichter sinds zijn begeleiding.”

Meer informatie over begeleiding op de HAN? Kijk op de webpagina van het HAN Student Support Center