Opgetekend: “Mijn tattoo is een levenspad”

In ‘Opgetekend’ delen studenten en medewerkers het verhaal achter hun tatoeage(s). Dit keer vertelt Wido de Kruijf (49), docent Industrieel Product Ontwerpen (IPO) over zijn liefde voor tatoeages in Polynesische stijl. “Ik ontdek geregeld nieuwe details in mijn eigen tattoo.”

Levensweg vol betekenissen
“In totaal heb ik drie tatoeages. Waarvan er één vrijwel de gehele helft van mijn lichaam beslaat. Op de linkerkant van mijn lijf staan aaneengeschakelde grafische patronen en symbolen in Polynesische stijl. Ze vormen samen één geheel; een levensverhaal. Niet specifiek het mijne, maar eerder een universele levensweg vol betekenissen uit de Polynesische cultuur. Het gaat bijvoorbeeld over bescherming, kracht en moed. Tegelijkertijd zie ik het als betekenisloos: ik vind vooral de geometrische stijl, de cohesie en het ritueel prachtig.”

Puberkeuzes
“Mijn eerste tattoo? Die heb ik zelf gezet, op mijn zestiende, met naald en inkt. Je kunt je voorstellen dat dit geen meesterwerk was. Maar destijds vond ik het natuurlijk cool. Laten we het erop houden dat je als puber soms twijfelachtige, ondoordachte keuzes maakt. Later liet ik nog wat andere dingen zetten zonder écht goed nadenken. Een paar daarvan heb ik weg laten laseren. Wat ik wel behield: het logo van de band Biohazard, een draakje – mijn teken in de Chinese dierenriem- en een tribal, op mijn schouder. Met laatstgenoemde was ik ook niet blij, maar weg laten halen zou lelijk worden. Toch jeukte het: ik wilde meer tatoeages, maar dan niet willekeurig.”


Van top tot teen
“Tijdens een vakantie in Frankrijk in 1999 kocht ik een magazine waarin een artikel stond over de tattoocultuur in Polynesië, een eilandengroep ten oosten van Australië. Binnen deze cultuur zijn verschillen te vinden: de Maori hebben bijvoorbeeld spiralen en dikke en kromme lijnen en de Samoa rechte en fijne lijnen. Op de Marqueseilanden wordt vooral van top tot teen getatoeëerd. De gemene deler? Ze vertellen er een verhaal mee, zijn groot en dienen als ritueel. Ik werd meteen gegrepen, al duurde het nog acht jaar voordat ik het aandurfde om ervoor te gaan.”

Kunst
“Na lang nadenken en onderzoeken, kwam ik in 2007 bij Jeroen Franken terecht, een tatoeëerder gespecialiseerd in Polynesische tatoeages. Ik zie het zo: hij is de kunstenaar en mijn lichaam een canvas: Jeroen heeft de gave en de kennis en dus de regie. De tribal op mijn schouder, waar ik toch al niet tevreden mee was, werd het startpunt. Jeroen heeft er een volledig zwart vlak van gemaakt en is van daaruit gaan werken. Dat gebeurde in sessies van vier uur, verspreid over zo’n vijftien jaar. De linkerhelft van mijn lijf is sinds kort ‘af’. Sommige delen waren zeer pijnlijk, andere delen vielen mee. Maar het was het waard; ik ben er ontzettend blij mee en ontdek nog elke dag nieuwe details in de patronen.”


Bewust
“Hoe mijn omgeving reageert? Mijn vrouw en kids vinden het prachtig. En tegelijkertijd heel gewoon: ze zijn het gewend. In het begin verborg ik mijn tatoeages nog onder mijn kleding, maar inmiddels zijn tattoos meer maatschappelijk geaccepteerd en denk ik ook: dit ben ik, dit hoort erbij. Al blijf ik uiteraard respectvol en bewust. Zo ga ik voor dit interview niet op de foto in mijn ondergoed: ik ben docent en heb geen behoefte om alles te laten zien.”

“Je kunt zó een museum in!”
“Ik krijg ook weleens onverwachte reacties, zoals een oudere mevrouw laatst in de supermarkt. Ze schuifelde op me af en zei: “Wat ben jij een kunstwerk, je kunt zó in een museum!”. Dat is natuurlijk ontzettend leuk. Verder denk ik vooral: live and let live. Het is mijn lijf, mijn leven, dus prima als iemand het niks vindt: dat mag. Dat geldt andersom ook. Als we elkaar maar in onze waarde laten.”

Meebewegen
“Nee, in principe wil ik niet nóg meer tattoos, al sluit ik niks uit. Want zoals bekend: als je eenmaal begint, kun je moeilijk stoppen. Toch is er een flinke drempel: als ik op de rechterkant van mijn lichaam een tattoo laat zetten in Polynesische stijl, móet ik wel verder. Want slechts een kwart of een paar losse tatoeages ‘hoort’ niet en voelt incompleet. Dat weerhoudt me. Bovendien ‘leeft’ de tattoo die ik nu heb: de aaneenschakeling zal veranderen naarmate mijn huid ouder en losser wordt en nog meer meemaakt. Dat levert nieuwe vormen op. In die zin is het écht een levenspad: het beweegt met je mee, tot het einde.”

In de vorige editie van Opgetekend, deelde Tess de Hoogh haar verhaal over het verlies van haar man.

Alle reacties (0)

Reageren? Hou je dan wel aan de spelregels.

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *