Olga Observeert: Laadpaal-ontlading

Laatst reed ik op de Nijmeegse HAN-campus rond als een verhitte junk, op zoek naar z’n hoognodige fix.

De fix? Een beschikbare laadpaal. Voor mijn stokoude Nissan Leaf, met een treurige range, althans, als je het waagt om op één dag naar meerdere locaties te rijden. Met, in dit seizoen, de noodzaak tot ontwaseming van de voorruit (wel zo veilig). Dat alles vreet energie en dus accu.

Natuurlijk had ik éérst kunnen kijken op een speciale app om te zien welke laadpalen vrij of bezet waren op de HAN. Maar zo planmatig en vooruitwerkend zit ik niet in elkaar, tot ergernis van onder andere mijn partner (geen schone boxershorts: oeps, de was vergeten), HR als het om mijn verlofkaart gaat (een klus die ik tot het uiterste uitstel) en natuurlijk nog het meest mezelf, als ik de gevolgen van mijn eigen chaos ondervind.

De laadpalen in de parkeergarage van K35: allebei bezet. Zucht, door naar de volgende. Op het terrein van K33: ook bezet. Door naar de garage van LvS10: ook bezet. Dan maar naar een paal in de naastgelegen wijk: doet het niet. Ik rijd door naar een paal nóg een endje verderop: beet, maar helaas een aardig stukje teruglopen naar de campus. Goed voor mijn stappenteller, minder goed voor mijn humeur.

Uiteraard doe ik mijn beklag bij mijn collega’s, je weet wel, in het kader van eerste-wereld-problematiek en koffiepraat. Ik schuif even later achter mijn pc en ga naar HAN Insite. Hoeveel laadpalen zijn er eigenlijk op de HAN?

Er zijn 7 laadpalen in Arnhem en 9 laadpalen in Nijmegen. Je mag er 4 uur laden, voor een gunstig tarief, en natuurlijk betaal je geen parkeerkosten (entree met HAN card). Blijf je langer staan en word je betrapt: wielklem en 20 euro boete.

Nu studeren er zo’n 37.000 studenten aan de HAN en zijn er ongeveer 4.000 medewerkers. Als we alles even zeer kinderachtig en kort door de bocht op de grote stapel gooien: 16 laadpalen op 41.000 mensen. Nu is rekenen niet mijn sterkste punt, maar is dat niet wat… weinig? Vooral in een tijd waarin elektrisch rijden een stuk normaler is?

Voordat je begint te mekkeren dat een groot deel van de HAN-studenten en medewerkers met het openbaar vervoer of de fiets komt: ja, dat weet ik en ja, dat is wenselijk en héél goed. Ik was er daar ook eentje van, tot mijn 39^ste, toen ik mijn rijbewijs haalde en vond dat ik in de tweede helft mijn leven geen helse treinvertragingen of gestrande avonturen meer hoefde door te maken.

Bovendien fiets ik wél van mijn huis naar de Arnhemse campus, want dat is in dezelfde stad. En ja, dat doe ik met een elektrische fiets. En je kunt het vast al raden: ook die accu is regelmatig leeg. Nu zijn er óók oplaadpunten voor elektrische fietsen op de campus.

Maar die gebruik ik nooit. Want ik vergeet altijd mijn oplader.

Er gebeurt veel op de HAN én in het leven, en SAM-redacteur Olga vindt er meestal het hare van. Driewekelijks deelt ze wat haar opvalt, irriteert, amuseert of verwondert.