Bridget Kievits: Naast vernietiging en verdriet is er ook levenslust en hoop

Ik ben iets langer uit de lucht geweest dan gebruikelijk. Dat kwam door een corona-week. Op het ogenschijnlijke einde van de epidemie, toen ik dacht dat ik er kreukvrij doorheen was gekomen, ben ik uiteindelijk toch nog geveld. En het viel me niet mee. Ondanks 2 vaccinaties en 1 booster ben ik een week lang zo ziek als een hond geweest. Nog steeds heb ik af en toe een momentje van vermoeidheid, dat ik me afvraag: is dit nog steeds corona, of ben ik nu officieel echt een oud wijf? De gewone levensvragen, zal ik maar zeggen.

Verder is het nu toch echt lente, en dat voelt weer als een openbaring. Het is ook verrassend hoe snel het elke keer weer gaat. Het ene moment kijk je nog naar kale bomen, en zijn de narcissen en krokusjes het enige dat kleur geeft; en het volgende moment is er een bijna hysterische uitbarsting van groen, en lijken alle bomen weer vol in het blad te zitten. Op mijn ochtendwandelingetje kom ik een ganzenechtpaar tegen, dat twee kleintjes heeft gekregen, die ze liefdevol bijstaan bij het zwemmen en het rondscharrelen in het gras. Ze groeien als kool, en lijken nu al een soort pubertijd bereikt te hebben.

En bij de HAN zijn we allemaal weer vaker op kantoor, en voelt het ook een klein beetje als een nieuw begin, en weer terug naar normaal. We ontmoeten elkaar op de gang, in de kantine, ik zit weer tussen studenten in de bus, en sta tussen ze in op de roltrap. Heerlijk om weer mee te maken.

Voor de meivakantie waren collega Yvonne de Haan en ik te gast bij de studentenverenigingen in Nijmegen, samen met de rector van Radboud, Han van Krieken. We waren te gast op het honk van Studentenvereniging Ovum Novum. Zoals het hoort, zweefde de geur van verschraald bier ons tegemoet zodra we het pand binnenkwamen. De studenten kookten voor ons een werkelijk heerlijk vier gangendiner, en het werd een zeer genoeglijke avond. Wat me opviel was het enthousiasme en de motivatie van de studenten. Het was een combi van Radboud- en HAN-studenten, en wat ze met elkaar gemeen hadden, vond ik, was een aanstekelijke levenslust, en een grote drive om eruit te halen wat eruit te halen viel. Heel mooi om te zien. Naast het heerlijke eten en drinken hadden we mooie gesprekken, over de studie, het studentenleven en het leven in het algemeen.

Daarmee is er ook weer een soort tegenhanger voor de droefenis waar ik in mijn vorige blog over schreef: de toestand in Oekraïne. Niet dat die opgelost is natuurlijk, maar ik realiseer me dat, naast verdriet, vernietiging en oorlog er ook altijd levenslust, enthousiasme en hoop bestaat. En daar moeten we het voorlopig mee doen.

Bridget Kievit is lid van het College van Bestuur van de HAN. Normaal gesproken schrijft ze om de drie weken een blog voor SAM. Lees haar vorige bijdrage hier.