Een rauw ei eten, tenen likken en een échte tattoo zetten: gaat Crazy88 in de introweek te ver?

Crazy 88: veel eerstejaars krijgen er in de introweek mee te maken. Groepjes studenten voeren daarbij 88 gedurfde opdrachten uit. Dit doen ze uit vrije wil, maar toch wordt er flink gesjord aan hun grenzen. Zo ‘moeten’ ze een rauw ei eten, een échte tattoo zetten of likken aan de tenen van een groepsgenoot. Dat gaat best ver. Toch? Lisan had er minder moeite mee: zij liet ‘geen enkel probleem’ op haar enkel tatoeëren. “Ik wilde toch al een tattoo.”

Al jaren staat Crazy 88 als vaste prik op de introweekprogramma’s van veel opleidingen. Eerstejaarsstudenten gaan met hun intropapa’s/mama’s op pad om 88 knotsgekke en gewaagde opdrachten (met bijbehorende scores) uit te voeren. Ze krijgen daar een paar dagen de tijd voor en kunnen winnen van andere groepjes door zo veel mogelijk punten te verzamelen.

Een greep uit de opdrachten, waarvan ze foto’s en filmpjes moeten maken ter bewijs:

“Scheer iemand kaal”
“Melk een koe en drink het op (bonuspunten)”
“High five alle medewerkers in een winkel”
“Knip de nagels van een vreemde”
“Lik 20 seconden de tenen van je groepsgenoot”
“Verricht een goede daad”
“Poets je tanden met afwasmiddel”
“Zoen met iemand uit je introgroepje”

Onschuldig maar ook gedurfd
Het is een mix van vrij onschuldige, maar ook gedurfde opdrachten. Lisan, eerstejaars Pabostudent, liet een tatoeage zetten om te winnen (wat lukte met ruim 400 punten voorsprong), maar is er behoorlijk nuchter over: “Toen we begonnen, spraken we onderling meteen af dat als iemand iets niet wilde, we dat gewoon accepteren. Dat werd ook vanuit de intro-organisatie duidelijk gemaakt. Maar het is gewoon heel leuk om te doen en om te winnen. Bovendien zijn de opdrachten ronduit grappig.”

“Ik ben een positief ingesteld iemand; een doener. Ik maak niet snel ergens een probleem van”

Nummer 22 op de lijst luidt “Neem een tattoo (een échte)”, dus overlegde de groep van Lisan of iemand dat wilde doen en zo ja: wat? Lisan: “Ik wilde toch al een tattoo, dus waarom niet nu? Dinsdag besloot ik erover na te denken en donderdag had ik een afspraak bij een tattoo artist. De tekst “geen enkel probleem” vond ik passend. Omdat ik het geen enkel probleem vond om te doen, het op mijn enkel heb laten zetten en, belangrijker, het motto bij me past. Ik ben een positief ingesteld iemand; een doener. Ik maak niet snel ergens een probleem van.”

Bang dat ze spijt krijg, heeft Lisan niet. “Het is een blijvende, toffe herinnering aan een superleuke week. Zoals gezegd past het ook bij mijn karakter, dus het is niet zoiets als een enorme draak op mijn rug, of het logo van de HAN op mijn wang.” Hoe reageerden haar ouders? “Ze vonden het wel heftig, maar konden er ook om lachen en zeiden: je bent volwassen, het is jouw lijf.” Bovendien is er altijd nog de optie de tattoo weg te laseren. “Daar ga ik niet vanuit, maar het is ook niet zo dat er echt nooit meer iets aan te doen is, mocht de spijt ooit nog komen.”

Groepsdruk
SAM vroeg zich, ondanks dat Crazy 88 enorm grappig en populair is, af of studenten sommige opdrachten tóch te ver vinden gaan. Vandaar een poll op Instagram. Daaruit blijkt dat 49 procent van de respondenten het inderdaad te ver vindt gaan, 36 procent dat niet vindt en 14 procent niet weet wat ze ervan moeten vinden. Vooral groepsdruk is een zorg onder degenen die het te ver vinden gaan.

Zo reageert Roos, die een paar jaar geleden haar introweek had: “Ik vond Crazy 88 best intens en heftig. Ik was toen 17 jaar en zat in een groepje met mensen van in de twintig die veel meer dingen durfden en ‘normaal’ vonden. Omdat zij wel dingen deden en ik de druk voelde om mee te doen, ben ik toch een paar keer over mijn grenzen gegaan.” Roos vond dat erg ongemakkelijk. “Ja, het gaf me wel stress als jonge, nog onzekere meid.”

“Je bent tijdens het bedenken grappig en creatief bezig, en denkt niet na over dat je sommige mensen daarmee te ver buiten hun comfortzone trekt”

Het groepje waarin je zit en de druk die er heerst, kan dus nogal bepalend zijn. “Zeker, vooral als je daar gevoelig voor bent, wat veel jonge mensen zijn”, aldus derdejaars Mark. Hij geeft toe dat hij vroeger minder nadacht over gevolgen van ‘gewoon lolligheden’. “Ik heb er ook ooit aan meegewerkt. Want je bent tijdens het bedenken grappig en creatief bezig, en denkt niet na over dat je sommige mensen daarmee te ver buiten hun comfortzone trekt. Of dat ze spijt krijgen van bepaalde dingen.”

Volwassen mensen, eigen verantwoording
Marieke (niet haar echte naam), denkt daar anders over. “Kom op, je kunt toch wel ‘nee’ zeggen tegen een tattoo, het eten van een rauw ei of het afscheren van een wenkbrauw? We zijn volwassen mensen, zelfs als je 18 jaar bent. Het is niet alsof je naar huis wordt gestuurd als je iets niet wilt, of uit de groep wordt verbannen ofzo. Het is geen ontgroening!”

Lisan beaamt dit grotendeels. “Tuurlijk, groepsdruk is niet oké. Maar wij hebben niemand in onze groep zitten pushen. Iedereen was juist heel verwonderd dat ik écht die tattoo heb gezet. Ze vroegen meerdere keren ‘weet je het zeker?’ en deden superlief.” Heeft het groepje van Lisan überhaupt grenzen getrokken? “Ja, we wilden geen wenkbrauw afscheren, want voordat-ie terug gegroeid is… dat zie je wekenlang, dat kun je niet bedekken. En zoenen met iemand uit het groepje wilden we ook niet. We hebben allemaal een relatie, dus dat vonden we niet oké.”

Dikke knipoog
Op de vraag aan een aantal introcommissies wat ze zelf vinden van hun Crazy 88 opdrachten, reageren ze vrijwel allemaal hetzelfde. “De meeste opdrachten zijn prima te doen, zonder al te veel kans op spijt of schaamte. Sommige opdrachten vergen zeker lef, maar we benadrukken altijd dat het niet móet en dat je niet over je eigen grenzen moet gaan. Er staat ook niks bij wat écht buiten de perken gaat, zoals geweld, bloot, publieke vernedering, ga zo maar door.”

Een vergelijking met ontgroeningen zoals ze gebeuren bij bepaalde studentenverenigingen, is dan ook niet te trekken volgens de commissies en geïnterviewden. “Daar word je anders niet toegelaten en heel erg vernederd. Dat is hier niet het geval. Het is allemaal met een dikke knipoog, in overleg en zonder dwang. Althans, dat is de bedoeling.”