Enthousiasme en waardering voor opening HAN-studiejaar

De Arnhemse Eusebiuskerk was het decor voor de officiële opening van het studiejaar van de HAN. Collegevoorzitter Rob Verhofstad hield de openingsrede, gevolgd door een speech van de Gelderse commissaris van de Koning, waarna de HAN-prijzen werden uitgereikt. Een rondje langs aanwezige toehoorders levert vooral waardering en enthousiasme op.

Na afloop van het officiële gedeelte galmen de stemmen en het gerinkel van glaswerk door de sfeervol verlichte kerk. Een moment voor de traditioneel goed verzorgde hapjes en drankjes, voor ontmoeten en bijpraten. Winnaars van de HAN-prijzen lopen rond met bossen bloemen, van vakantie teruggekeerde collega’s begroeten elkaar enthousiast. Anderen staan in de rij bij de verschillende foodtrucks en bij de in het midden van de kerk opgestelde bar. Na dit intermezzo zal het programma straks verder gaan met de HAN-parade.

Hoogte -en dieptepunten
In het afgelopen uur hebben de aanwezigen geluisterd naar de openingsrede van Rob Verhofstad, met onder andere een korte terugblik op een aantal hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar. Zoals de vaststelling van het Koersbeeld, de deelname van twee studenten aan de Paralympisch, het datalek, de naweeën van Corona, de ontwikkeling van Osiris (het nieuwe studenteninformatiesysteem, red.), en last but not least: de oorlog in Oekraïne. Rob benadrukt hoe al die gebeurtenissen, positief en negatief, hun invloed hebben gehad op het persoonlijke leven van studenten en collega’s.

Het verschil maken
Hij schetst hoe het Koersbeeld de fase van implementatie bereikt en hoe voor de ongelooflijk ambitieuze koers alle zeilen moeten worden bijgezet. Het verschil maken, is de rode draad in het Koersbeeld. Volgens Rob zijn er drie manier om dat te doen: door je horizon te verleggen, door kennis opnieuw toe te passen, door je verbeelding te gebruiken en aannames te durven verlaten. Met mooie afbeeldingen en voorbeelden neemt hij de aanwezigen in de kerk mee in zijn verhaal. Dan maakt hij de brug naar de projecten die straks te zien zijn tijdens de HAN-parade, die het verschil maken in het streven naar een schonere, slimmere en socialere wereld. Hij doet tot slot een oproep naar aanwezigen, naar collega’s, studenten en regionale partners eveneens het verschil te maken, ook op het gebied van onderzoek.

Commissaris van de Koning John Berends krijgt dan het woord en legt in zijn speech de nadruk op het belang van samenwerking, voor het aanpakken van verschillende maatschappelijke problemen. Met de HAN- Prijsuitreiking wordt het officiële gedeelte feestelijk afgesloten.

Groot podium
Een rondgang langs de aanwezigen levert veel positieve reacties op, zowel gericht op de ambiance, de uitreiking van de HAN-prijs als de openingsrede van Rob Verhofstad. Mieke Leenders: “Alleen al deze setting, in de statige en monumentale Eusebiuskerk, zorgt ervoor dat het nog meer dan anders voelt als een officiële aftrap van het studiejaar.” Annemarie Hof: “Ik ben speciaal voor de uitreiking van de HAN-prijzen gekomen en vind het erg leuk dat het buddy-project in de prijzen is gevallen. Dat iedereen op zijn eigen manier het verschil kan maken, spreekt mij aan. Hoe ik dat zelf doe? Door niet alleen de focus te leggen op mijn eigen werk, maar breed op mij heen te kijken. Oog te hebben voor het welzijn van mijn collega’s en zorgzaam te zijn.” Wilma Ewalds bevestigt hoe leuk het is dat de HAN-prijs vandaag zo’n groot podium heeft gekregen en dat collega’s op deze manier in het zonnetje worden gezet.

Kracht van verbeelding
Anouk Brinker over de openingsrede: “Ik vond het belangrijk wat er gezegd werd over de kracht van verbeelding. Ik denk inderdaad dat we veel te weinig ruimte geven aan onze verbeelding. Want verbeelding helpt je om aannames los te laten en verder te kijken. We richten ons te veel op wat we nu al kunnen en weten, en te weinig op wat er daarbuiten is.” Verschillende aanwezigen spreken hun enthousiasme uit over de manier waarop Rob Verhofstad zijn rede hield. “Wat kan die man speechen!” René Tönissen voegt toe: “Wat ik deel met hem is de zorg om de enorme maatschappelijke problemen, al is hij daarover wat positiever dan ik. Ik schrik van de snelheid waarmee deze problemen ons overvallen. Soms zakt de moed me in de schoenen. Maar hoe mooi is het juist daarom dat we dit vak hebben, in het onderwijs werken, om de volgende generatie voor te kunnen bereiden op wat er komt, zodat zij het beter doen dan wij.”