HAN-bestuursvoorzitter Rob Verhofstad tekent bij voor vier jaar

Het is officieel: 1 september begint Rob Verhofstad aan zijn tweede termijn bij de HAN. Voor SAM opent de bestuursvoorzitter een boekje over wat hem definieert en drijft. Over waar hij naartoe wil met de HAN. En over wat hem tegenstaat aan luchtfietsers en berenspotters.

Na vier jaren vicevoorzitterschap aan de Hanzehogeschool keerde je in 2020 terug naar deze regio. Hoe beviel de overgang van Groningen naar Nijmegen?
Rob Verhofstad: “De overstap verliep, midden in de coronapandemie, op een rare manier. De lockdown zette af en toe een streep door persoonlijk afscheid nemen daar en bemoeilijkte persoonlijk kennismaken hier, bij de HAN University of Applied Sciences. Niet wat je wilt natuurlijk.
In Groningen heb ik hoe dan ook een geweldige tijd gehad. Toch kriebelde het in mij toen de kans zich voordeed om terug te keren naar de plek waar onze kinderen zijn geboren en waar ik gestudeerd heb. Vanuit een diep, haast woordeloos besef dat ik me hier thuis voel.”

En hoe beviel de HAN? Moest je wennen?
“Afgezien van de coronaperikelen ging dat eigenlijk best vlotjes. Ook omdat ik mezelf niet dwong om de HAN in één dag te leren kennen. Veel collega’s herkennen dit vast wel: je ziet in de beginfase duizelingwekkend veel nieuwe gezichten, al dan niet in Teams. En soms hap je haast naar adem bij wat hier allemaal gebeurt. De bedrijvigheid spat ervan af. Ik heb in de eerste maanden aardig wat notitieblokjes volgekrabbeld.

Toch trof ik vooral een gespreid bedje aan. Met name door de openheid die ik overal aantrof. De HAN is allerminst een gesloten bolwerk. Je hoort er meteen bij. Die toegankelijkheid werkt uitnodigend en siert veel HAN’ers, vind ik.”

“In mijn rol geniet ik, telkens weer, het voorrecht om de schijnwerper te richten op die ene student of medewerker”

Wat symboliseert voor jou hoe jij graag te werk gaat als CvB-voorzitter?
Na een korte overpeinzing pakt Verhofstad zijn smartphone erbij, drukt op het zaklantaarn-icoontje en laat de lichtbundel kriskras over zijn werktafel gaan.
“Misschien is dit wel een goede metafoor. In mijn rol geniet ik, telkens weer, het voorrecht om de schijnwerper te richten op die ene student of medewerker, of een fantastisch initiatief. Wat hopelijk leidt tot meer waardering en aandacht.”

Hoe zou je jouw bestuursstijl omschrijven?
“Gisteren was ik bij een lezing van de welbekende Kim Putters. Hij hield een gloedvol betoog over ‘groot denken, klein doen’. Inspirerend! Daar herkende ik mijzelf helemaal in. Op mijn bordje liggen volop vraagstukken als: hoe verhoudt de HAN zich tot haar ecosysteem? Welke kant gaat de wind uitwaaien voor hogescholen in het onderwijsstelsel? Enzovoort. Allemaal gewichtige kwesties.

Toch ligt al gauw het gevaar van luchtfietserij op de loer. Namelijk als ik nalaat om het óók klein en concreet te maken. Dus: wat kunnen wij als bestuur, als HAN, tot aan de zomervakantie al in gang zetten? Met welke partners gaan we dit in een brainstorm kleur op de kaken geven?
Ik wil geen ‘hoog-over’-voorzitter zijn. De twee kernvragen: ‘waar gaan we naartoe?’ en ‘hoe gaan we dat doen?’, dat zijn voor mij communicerende vaten.

Verder vind ik het vanzelfsprekend dat ik het beste geef wat ik te geven heb. Daarvoor hoef ik ’s ochtends voor de spiegel mezelf geen peptalk te geven. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er volledig voor. Zoals nu bij de HAN.”

Wat is tot dusver je mooiste ervaring bij de HAN geweest?
“Dan schiet me meteen een certificaatuitreiking in Arnhem te binnen. Ter ere van ruim tien studenten annex statushouders die een voorbereidend traject hadden afgerond om te kunnen deelnemen aan een duale Associate degree. Nu konden ze hun kennis en kunde gaan inzetten in banen rond de energietransitie. Eindelijk. Eén van hen zei bij die gelegenheid: ‘Nu doe ik weer mee’. Dat kwam binnen, bij mij en iedereen.
Ik realiseerde me op dat moment hoe waardevol het is als iemand (weer) perspectief krijgt. En hoe geweldig het is dat wij daaraan mogen bijdragen. Zo maak je de wereld dus echt een stukje slimmer, schoner en socialer. Over groot denken, klein doen gesproken.”

Is er iets wat jouw werkdag grondig kan verpesten?
“Optimistisch als ik ben, kan ik niet zo veel met klagen, of met almaar bang zijn voor beren op de weg. Het zal niet gauw mijn dag vergallen, maar energie krijg ik er in elk geval niet van. Een constructieve grondhouding leidt, naar mijn ervaring, tot fijnere samenwerking én mooiere resultaten.”

“Een shock to the system blijkt vaak in tweede instantie een vliegwiel voor verandering”

Wat is voor jou een leerzame uitglijder geweest?
“Een shock to the system blijkt vaak in tweede instantie een vliegwiel voor verandering. Neem het datalek bij de HAN, van een tijdje terug. Dat legde onze digitale kwetsbaarheid pijnlijk duidelijk bloot. Klip en klaar was ook dat dit schreeuwde om een voortvarende, veelomvattende aanpak. En die kwam er.
Een harde, essentiële les, ook voor mezelf: blijf bij de les, blijf bij de pinken. Die les geldt dubbel voor wie studenten aanzet tot een Leven Lang Ontwikkelen. Laten we vooral niet pretenderen dat LLO voor onszelf altijd gesneden koek is. Ik zeg het Confucius na: houd ervan om te leren zolang je leeft. Daar krijg je geen spijt van – en je omgeving ook niet.”

Wat is het belangrijkste besluit waar jij bij de HAN de hand in hebt gehad?
“De keuze voor het Koersbeeld, geen twijfel mogelijk. IJzersterk aan dat Koersbeeld is dat het de neerslag is van een rijkdom aan ideeën en inzichten, zowel binnen als buiten de HAN. Van organische, gestage groei, van rijping. Van zoeken en vinden van draagvlak. Het eindresultaat is, juist daardoor, iets geworden waaraan onze studenten, medewerkers en partners echt houvast hebben. Nu en in de komende jaren.”

Wat verloopt moeizaam, ondanks ieders en ook jouw inzet?
“We doen ontzettend veel om het studentenwelzijn te vergroten. Toch slagen we daar maar matig in. De cijfers liegen er niet om. Zeker, het is erg ingewikkeld. Ook doordat we geen vat hebben op alle factoren die maken dat studenten – zorgelijk vaak – niet goed in hun vel zitten. Maar, en dit is een oproep aan ons allemaal: laat dat nóóit een excuus zijn om hierin te berusten!
Hetzelfde geldt voor de hoge uitval van eerstejaars. Nog zo’n complex, hardnekkig probleem waar we van alles aan doen, maar met te weinig resultaat. Achter de percentages zitten studenten van vlees en bloed. Iedere student die we helpen, is er één. Iedere student doet ertoe.”

“Ik nodig iedereen uit om verandering te omarmen. Vanuit de liefde voor het leren”

Is de HAN in jouw ogen al ‘fit for the future’?
“Zeker is: je kunt niet met de mindset van gisteren de toekomst tegemoet treden. Gelukkig betrap ik daar ook zelden een collega of student van de HAN op. Ik zie vooral veel wendbaarheid. In de laatste tien jaar is er bij ons verbluffend veel veranderd en bereikt. Maar dit meebewegen blijft van het opperste belang. En dan niet meebewegen omdat het moet. Nee, ik nodig iedereen uit om verandering te omarmen. Vanuit de liefde voor het leren. En vanuit ons belang voor de regio. Het maakt uit wat wij doen. De omgeving kijkt naar ons, rekent op ons. Wij hebben ons aandeel te leveren om deze regio verder te helpen.”

Stel, je mag het licht van je bestuurlijke zaklamp op één punt uit het Koersbeeld laten vallen. Wat zou dan oplichten?
“Een Leven Lang Ontwikkelen. Want bij alle grote regionale en maatschappelijke uitdagingen speelt dezelfde hamvraag: wie gaat die klus klaren? Het human capital-vraagstuk, met een duur woord.
Voorbeeld: alleen al voor de energietransitie komen we nu in deze regio tweeduizend professionals te kort. Geen illusies, die kunnen wij hier op de HAN met geen mogelijkheid gaan afleveren. Ook niet met zesduizend eerstejaars. Ook niet over vijf jaar. En dat is nog maar één tekortsector. Wat dacht je van leraren, zorgmedewerkers, ICT’ers, enzovoort?

Daarom zullen we álles uit de kast moeten halen om werkenden bij en om te scholen. Veel vaker met en in de bedrijven zelf. De campus en de regio zullen in elkaar overvloeien. Gezamenlijk leren en werken, in wederkerigheid elkaar constant voedend en vooruithelpend, dat wordt de nieuwe werkelijkheid.

Onmisbaar hierbij is praktijkgericht onderzoek van de bovenste plank. Om al die maatschappelijke uitdagingen het hoofd te bieden. Om de juiste antwoorden en oplossingen paraat te hebben, bij alle dynamiek en disruptie.
Concreet: hoe vermijden we, in de energietransitie, netwerkcongestie? Niet alleen met die tweeduizend nieuwe arbeidskrachten, maar óók met lokale opwek en opslag, betere batterijen, het wegnemen van piekbelastingen, et cetera. Dit alles valt of staat met onderzoek.”

Wat vind je met afstand het leukst aan de baan van bestuursvoorzitter?
“De menselijke kant: die zaklamp van het begin richten op studenten en medewerkers. De geweldige samenwerking in ons bestuur. De teamspirit binnen het HAN Beraad. De inspirerende ontmoetingen op de campus. Geen wonder dat ik elke dag met plezier naar mijn werk ga.”

Lees ook het HAN.nl-nieuwsbericht over de herbenoeming van Rob Verhofstad.

Lees op SAM ook dit recente interview met Rob Verhofstad: “Een kleinere HAN is geen optie voor onze regionale partners”.