Bij een huwelijksaanzoek is eigenlijk maar één woord belangrijk

Er zijn weinig dingen waar ik echt goed in ben. Planten gaan onder mijn hoede bijna allemaal dood. Ik ben in staat om zelfs die van plastic te laten sterven. Een atletiekwonder ben ik ook niet. En iedereen die – tot zijn eigen spijt – met mij karaoke heeft gezongen, weet: ik kan geen noot zuiver zingen.

Maar ik ben wel goed met woorden. Ik schrijf inmiddels ruim vier jaar columns, dus taal en ik zijn dikke vriendjes. Tenminste, dat dacht ik. Want toen het er vorige week op aankwam, kon ik ze absoluut niet vinden. Dus toen zat ik daar, op één knie, met een ring in mijn handen en mijn mond vol tanden.

Aan mijn voorbereiding heeft het niet gelegen. Ik had de ring al maanden in huis, mensen in het complot betrokken. Zelfs mijn oma was op de hoogte van mijn plan. Het ding was alleen dat mijn plan nogal veel afhing van externe factoren. Want het moest natuurlijk wel op een superromantische plek gebeuren en ik had besloten dat er niets was dat meer de woorden “ik wil de rest van mijn leven met je doorbrengen” zou zeggen dan het noorderlicht.

Nu had ik het geluk dat we met vrienden op vakantie waren in Lapland. En de kans op het zien van het noorderlicht boven de poolcirkel in deze tijd van het jaar is erg gunstig. Wat minder gunstig was, was het feit dat het ontzettend bewolkt was, dus de noorderlichtindex was hoog, maar we zagen er niets van.

Ik heb dagenlang aan de Aurora app vastgekluisterd gezeten en alsof het zo heeft moeten zijn, was er op 31 december een onbewolkte lucht en een KP-index van 6 op een schaal van 9. Ik had het niet beter kunnen wensen. Compleet ingepakt in onze geleende skipakken zijn we naar buiten gegaan, mijn telefoon had ik in de handen van één van mijn vrienden geduwd, want er moesten natuurlijk wel beelden gemaakt worden om met het thuisfront te delen. Ik kreeg het zelfs voor elkaar om niet uit te glijden in de sneeuw. Toen moest ik alleen het daadwerkelijke aanzoek nog doen.

Ik heb kort overwogen om een deel van Your Song voor te dragen, of misschien een stukje uit Can’t Help Falling in Love te zingen (want dat is ons nummer). Maar gezien mijn hierboven beschreven zangtalent leek me dat toch geen goed idee. Misschien had ik anders ook nog een lawine veroorzaakt… We zijn allebei nogal nerds dus ik heb uiteindelijk mijn liefde maar uitgesproken met een citaat van een Dungeons and Dragons campaign die ik uit mijn hoofd had geleerd, al ging het een beetje hakkelig.

Maar goed, ik heb ergens het idee dat het niet zo heel veel uit had gemaakt wat ik had gezegd, want ze toverde zelf ook een ring uit haar jas. Aoife kwam ook niet helemaal uit haar woorden, maar ik denk dat het enige dat ertoe deed was dat we allebei ‘ja’ zeiden.
Meer woorden heb je dan ook niet nodig.