Contact maken met anderen is heel leuk, maar vergeet niet om ook naar jezelf te luisteren

Ik ben dol op online contact maken. Niet omdat ik me veilig voel achter een schermpje en daarom meer durf te zeggen (ik ben geen internettroll, hè). Vooral omdat ik dan nog even goed kan kijken naar wat ik gezegd heb, voordat ik mijn woorden de wereld in slinger.

Het nadeel is dat ik er soms wel erg lang over kan doen. Dan blijf ik me maar afvragen of mijn verwoording wel goed is. En of de toon waarop ik het bericht bedoel, wel goed overkomt. Zo wil het dat ik er vorige week bijna een kwartier over deed om het berichtje te typen om me ziek te melden op werk.

Dat kwam voor een deel omdat ik het heel moeilijk vind om ziek te zijn. Ik ben gewoon áltijd druk. Er is genoeg te doen en ik kan alle tijd gebruiken die ik heb. Ik schreef in een eerdere column al dat ik het heerlijk zou vinden als een dag, net als op mars, 25 uur zou hebben, want dan had ik nog meer tijd om dingen te doen. Ik ben zo consistent in de weer met van alles en nog wat. Als mijn lichaam tegen mij zegt ‘Ho! Nu even niet!’, weiger ik eigenlijk te luisteren.

Want als ik thuis blijf van werk, dan zijn er leerlingen zonder docent, cliënten zonder begeleider en opdrachten die niet geprint worden. Gaan die niet vóór mijn eigen gemak?

Ik hoor u nu denken: ‘nou euhm, als je ziek bent, ben je ziek en het kopieerapparaat redt het ook wel een paar dagen zonder jou’. En diep van binnen weet ik dat heel goed, heus. Maar ik voelde me ZO schuldig over het feit dat ik ziek was. Ik werd haast misselijker van het idee dat ik me moest afmelden, dan van de schrijnende hoofdpijn die ik had.

Het feit dat ik uiteindelijk vier hele dagen thuis bleef van werk, viel dan ook in de categorie ‘Billy leert contact te maken met hun eigen lichaam’. Het was een pittig leerproces. En ik denk dat er zeker nog verbetering in zit. Maar al met al was dit een hele overwinning. Ergens denk ik dat als ik me niet zo enorm zorgen had gemaakt over hoe mijn groepen en individuele leerlingen opgevangen zouden worden, ik al wat eerder beter was geweest, omdat ik dan meer tijd had gehad om echt ‘ziek te zijn’. Nu greep ik toch om de zoveel tijd naar mijn werktelefoon, gewoon om even te checken!

Ik kon het schuldgevoel maar moeilijk loslaten, terwijl het enige waar ik me schuldig over moet voelen het feit was dat ik niet luisterde naar degene die probeerde contact met me te maken, ikzelf. Na drie dagen besloot ik eindelijk te luisteren en nog een vierde dag onder de wol te blijven. Zonder om de haverklap de app te checken. Wat er in resulteerde dat ik me op dag vijf weer kiplekker voelde.

Dus beste lezer. Het is heerlijk om contact te maken met anderen.
Maar luister ten eerste altijd naar uzelf.

Deze column maakt deel uit van de SAM Contactspecial.