De kroket smaakt nooit meer hetzelfde

Ik moet de laatste tijd soms huilen als ik een snackbar zie. Niet omdat de prijs van een milkshake schandalig is gestegen (zelfs mijn favoriete zuiveldrankje komt niet onder de inflatie uit). Nee beste lezer, dat komt omdat een snackbar – en met name een kroket – me aan mijn grootvader doet denken.

Vier maanden geleden ben ik hem verloren, en nog geen half jaar daarvoor mijn oma. In zes maanden tijd was mijn moeder haar beide ouders kwijt en ik twee grootouders armer. Twee mensen kort achter elkaar verliezen heeft het hele rouwproces nogal apart gemaakt en zo nu en dan weet ik even niet wat ik ermee moet.

Op de dagen dat ik ze heel erg mis, werkt niets zo goed als de airfryer aanzetten. En dan een dikke laag mosterd op een wit bolletje smeren en heerlijk genieten van een kroket. Nu kunt u zich afvragen waarom een frituursnack me aan hen doet denken, want het is ook een beetje gek. Het zou haast een obscure metafoor kunnen zijn, maar zo zit het niet.

In de laatste paar maanden van zijn leven bezochten mijn partner en ik mijn opa ongeveer om de week in het verzorgingstehuis waar hij woonde. Dan speelden we een potje Yahtzee (ik heb overigens nooit gewonnen) en bleven we na die tijd gezellig voor de lunch. Hij at dan een tosti met ketchup en Aoife en ik een broodje kroket. Vandaar dat die nu voor eeuwig met elkaar verbonden zijn.
Mijn opa en de kroket.

En als ik aan opa denk, dan denk ik ook aan oma. Rouw is complex en komt soms op het meest onverwachte moment.

De eerste paar weken kon ik mezelf amper bij elkaar houden als ik een scootmobiel zag rijden. Mijn opa reed ook op zo’n apparaat rond en ik kwam hem weleens spontaan tegen. Het ding is dat er nogal veel van die scoots in Lelystad rondrijden. In het begin moest ik altijd twee keer kijken want misschien was het hem toch.

Het zal je ook verbazen hoeveel oudjes er rondlopen die vanaf een afstandje verdacht veel op mijn oma lijken. Ik fiets bijna dagelijks langs het tehuis waar ze woonde. Op dagen dat ik het er moeilijk mee heb, fiets ik soms zelfs een stukje om. Die extra vijf minuten zijn beter te dragen dan die vreselijke steek in mijn hart.

Ergens weet ik dat het op den duur gaat wennen. Dat ik niet meer bij elke scootmobiel zal omkijken. En als ik over een tijd weer verdwaald ben en in hun oude straat beland, zal dat niet resulteren in een spontane huilbui.

Maar een broodje kroket is nooit meer hetzelfde, omdat ik tot het einde der tijden bij die lekker vette hap aan mijn grootouders zal denken. Misschien heeft u het idee dat dat de smaak een beetje bederft, maar integendeel. Ik denk zelfs dat ik ze nog lekkerder vind dan eerst: omdat er nu een fijne herinnering aan zit, lust ik hem ook wel zonder mosterd.