Die verdomde koppeling

Als volgende stap op mijn pad naar het volwassen leven, heb ik sinds een paar maanden rijles. Ik wilde dat ik u kon vertellen dat dat heel goed gaat en ik zonder moeite door het verkeer manoeuvreer. Maar helaas, ik blijk een bar slechte bestuurder.

Of nou ja, het sturen gaat nog wel, ik ben alleen niet zo goed in het schakelen. Het is niet dat ik het niet probeer, maar ik heb de hele tijd zo’n ruzie met die verdomde koppeling. Mijn lesauto is laatst zo vaak afgeslagen bij het optrekken na een verkeerslicht, dat het nog net groen was. De bestuurder achter mij moest vermoedelijk alweer remmen…

Afgelopen les mocht ik voor het eerst de snelweg op, doorschakelen naar zijn vijf en plankgas naar de 100. De radio stond aan en terwijl Cyndi Lauper door de boxen schalde en zong dat meisjes alleen maar plezier willen hebben, kon ik alleen maar denken: Cyndi, hou je bek, I am not having fun.

Toen we een uur later op een parkeerplaats stonden – netjes binnen de lijntjes! – zei mijn instructeur: ‘Ik denk echt dat het beter is als je de overstap maakt naar ‘automaat’.’
We hadden het daar de week ervoor al over gehad en ik heb ook al kort in zo’n auto gereden, dus het kwam niet helemaal onverwacht.

Eerlijk gezegd had ik vóór deze les al dezelfde keuze gemaakt. Maar het was toch best lastig en voelde ergens een beetje als falen, dat iets simpels als schakelen mij niet lukt.
Maar het is voor mij niet simpel. Probeert u maar eens met ADHD, autisme én chronische pijn op een rotonde af te rijden en hem dan te nemen zonder kortsluiting in uw brein te krijgen. Het is mij na twee maanden nog niet gelukt.
 
Ik ben niet iemand die snel dingen op mijn diagnoses afschuift. Ik heb er zelfs een hekel aan als mensen dat doen. Maar ik ga dit keer de AuDHD-kaart toch spelen.

Ik heb de afgelopen weken veel tegenargumenten gehoord zodra ik deze kwestie met anderen besprak. ‘Ja maar misschien moet je gewoon even doorzetten’. Of: ‘Maar wat nou als er iets ernstigs gebeurt en er is alleen maar een schakelauto?’.

Nou beste lezer, ik heb doorgezet. Écht waar. Want het liefst had ik het na twee lessen al opgegeven en ik heb er toch echt wat meer gehad voordat ik deze keuze maakte. En als mijn verloofde nu ineens neervalt, dan bel ik toch eerst 112, voordat ik zelf ga rijden.

En weet u wat het is: als ik in zo’n automaat zit, dan vind ik rijden ineens leuk. Dan neem ik zonder moeite een rotonde, zelfs eentje met twee banen. En dan heb ik rustig de tijd om om me heen te kijken. Want dat is ook wel fijn hoor, dat ik geen mensen aanrijd.

Dus het lijkt me voor iedereen, maar vooral voor mezelf, een stuk prettiger als ik lekker ga rondscheuren in een automaat.
Kan ik ook met een goed gevoel meezingen met Cyndi Lauper.