Het malletje van de samenleving

Deze column heeft twee doeleinden:

1) Om iedereen in de omgeving Harderwijk-Lelystad te waarschuwen om vrijdagochtenden van de weg te blijven, want ik heb dan rijles. En gezien het feit dat ik – toen ik de eerste keer achter het stuur zat – pontificaal rechtsaf sloeg terwijl de instructrice zei dat ik links moest, denk ik dat ik op deze manier het aantal slachtoffers kan beperken.

2) Om eens een hartig woordje te spreken over de verwachtingen van de samenleving.

Misschien vraagt u zich nu af wat deze twee dingen met elkaar te maken hebben? Nou, dat zal ik u uitleggen. Toen ik laatst mensen vol trots vertelde dat ik was begonnen met rijles, was de meest voorkomende reactie: “Nu pas?”

Kennelijk is het best apart dat ik op mijn 26ste voor het eerst achter het stuur kroop. Het wordt door velen als ‘normaal’ gezien dat je begint met lessen zodra je zestien-en-een-half bent, dus het feit dat ik tien jaar later begonnen ben, moet blijkbaar elke keer worden benoemd. Er volgen dan altijd vragen als “Oh, maar ben je dan bang of zo?”. Want als iets buiten de norm valt, dan móét daarvoor een reden zijn. Ik vind het in alle eerlijkheid best wel gek dat je zo vaak moet verantwoorden waarom je iets niet doet of wilt, maar als je het wél doet, is het geen enkel probleem.

Ik schreef een paar jaar geleden al eens een column over alcohol drinken en het feit dat mensen het vaak best bijzonder vinden dat ik dat niet doe. Maar de laatste tijd heb ik dat vooral als het over kinderen gaat en dan vooral het feit dat ik geen behoefte heb aan het voortzetten van mijn bloedlijn. Ik heb nog nooit iemand horen vragen waarom iemand wél kinderen wil zodra dit onderwerp op tafel komt. Het is toch een beetje de standaard verwachting dat je uiteindelijk 1,7 kinderen op de wereld zet. Maar zodra je nee zegt, hoort daar een uitleg bij.

Het erge vind ik dan vooral, dat als je een goed onderbouwde mening geeft, of een gegronde reden – omdat dit iets is waar ik en mijn partner heel veel gesprekken over hebben gehad – mensen meteen weer met tegenargumenten komen. “Ja, maar wat nou als je daar spijt van krijgt…”
Ik heb liever spijt van het feit dat ik geen kinderen heb, dan het feit dat ik ze wél heb – maar dat willen mensen meestal niet horen. Ik blijf het frappant vinden, de drang van de samenleving om iedereen in hetzelfde malletje te duwen. Waarom moeten we altijd verhaal halen als iets anders is dan normaal?

Zijn mensen, die er bewust voor kiezen om niet te trouwen (omdat ze dat niet belangrijk vinden), minder blij in hun relatie dan mensen die wel een bruiloft hebben gehad? Ik denk van niet.
Het belangrijkste is toch dat je gelukkig bent? Of dat nou linksom of rechtsom is, maakt helemaal niets uit. Behalve dan in de auto, hè.