Opgetekend: “Ik moest dóór. Hoofd omhoog, de boel overeind houden”

In ‘Opgetekend’ delen studenten en medewerkers het verhaal achter hun tatoeage(s). Deze keer vertelt Tess de Hoogh, werkzaam bij het Student Support Center, over de harten op haar pols. “Het hartje in het midden symboliseert mijn overleden man.”

Onwerkelijk verlies

“Het is nu twintig jaar geleden dat mijn man Hans op het voetbalveld plotseling in elkaar zakte en kort daarop in het ziekenhuis overleed. Hij was 39 jaar, ik 36 en onze twee zoons 3 en 7 jaar. De klap was hard en het gat enorm. Het was een onvoorstelbaar, onwerkelijk verlies.”

Mooi voornemen

“Die bewuste middag in februari 2005 kwam Hans eerder uit werk en zei tegen me: “Tess, ik werk te hard, ik wil er meer zijn voor jou en de jongens.” Dat hij veel te hard werkte klopte: Hans had een drukke baan met veel verantwoordelijkheden. Hij zette zich altijd voor de volle honderd procent in. Dat sierde hem zowel, als dat het zijn valkuil was. Met dit mooie voornemen, wat mij ook goed deed, ging hij op weg naar voetbal. Lekker een potje spelen, even ontspannen en ontladen.”

Bevreemdend

Een klein uur later werd ik gebeld met het bericht dat Hans plots in elkaar was gezakt op het veld. Toen ik aankwam, was de ambulance er al. De sfeer was heel bevreemdend: er was een carnavalsfeest aan de gang in de kantine, die -uiteraard- compleet was stilgevallen. De mensen stonden buiten en vormden onbedoeld een haag waar ik doorheen liep. Hans leefde nog, maar was niet meer bij kennis. Hij werd naar ziekenhuis Rijnstate in Zevenaar gebracht. Hij is kort daarna overleden op de IC. Het bleek dat er een bloedpropje in zijn hartkamer was geschoten. Wat de precieze oorzaak was, is onduidelijk. Het kan stress zijn geweest, of domme pech.

Alleen door

“Feit was dat Hans er ineens niet meer was, en ik alleen door moest met onze twee kleine kinderen. Het afscheid was intens, maar ook mooi. Hij lag thuis opgebaard, in zijn vrijetijdskleding, precies zoals hij was. We hebben liedjes gezongen, de kinderen hebben tekeningen gemaakt en we zijn ontzettend gesteund door familie, vrienden en buren. Het medeleven was groot.

Rouwproces

“De tien jaar die volgden waren dubbel. We hebben gelukkig altijd heel open gepraat over Hans. Het mocht er allemaal zijn: het gemis, de tranen, het verdriet, maar ook de mooie herinneringen, de grappige anekdotes. Je zou denken dat dit zorgde voor een gezond rouwproces. Maar omdat ik vooral zorgde voor ons jonge gezin, drukte ik veel weg. Ik moest dóór: hoofd omhoog, werken, knokken, de boel overeind houden. Tot ik, in 2014, een cyste op mijn eierstok bleek te hebben en ik volledig brak.”

Onverwerkt verdriet

“Ik had pijn- en paniekaanvallen. Alles kwam eruit, na jaren noodgedwongen doorgaan. Gelukkig bleek de cyste goedaardig en behandelbaar, maar het triggerde een boel onverwerkt verdriet. Dankzij een psycholoog, veel wandelen en praten met vriendinnen ben ik het échte rouwproces aangegaan. Daar hoort deze tatoeage bij. Eerst wilde ik sterren op mijn voet, en wellicht neem ik die alsnog. Maar op een gegeven moment stuitte ik online op een hart, met daarin andere harten.”

10 februari, 10:11 uur

“Met dat idee stapte ik naar een tattoostudio in Zevenaar. Die had ik getipt gekregen. Pas toen ik daar aankwam, besefte ik dat de studio op zo’n 300 meter ligt van het ziekenhuis waar Hans is overleden. Toen de tatoeëerder aangaf dat ze 10 februari kon, om 10:00 uur, kwam als een schok het vólgende besef: het was de exacte datum en de bijna exacte tijd van Hans’ overlijden: 10 februari, 10:11 uur. Ik zag het als teken: het moet zo zijn.”

Meedragen

“Het hart op mijn pols staat voor ons gezin. Ik ‘ben’ het dikgedrukte, allesomvattende hart, de twee harten die volgen zijn onze zoons, Jeroen en Steven. Het kleine hart in het midden is Hans. Zo dragen we hem altijd met ons mee. Het hart staat dan ook expres naar mij toe gericht. Ik heb dit voor mezelf gedaan, niet voor de buitenwereld.”

Bijzonder cadeau

Jeroen, inmiddels 27, en Steven, nu 23, mochten ook een tatoeage zetten in memoriam aan hun vader, dat was mijn ‘cadeau’ aan hen. Jeroen heeft een wolf gezet, omdat hij zijn vader, ook in de dood, ziet als hoofd van onze roedel. Bovendien is het een krachtig dier. Steven is er nog niet over uit. Dat hoeft ook niet. Het aanbod staat, en hij mag zelf weten of en hoe.”

Overleven en rouwen

“Als ik iets geleerd heb, is het dat het ongelooflijk belangrijk is om over je verdriet en gemis te praten. Niet alleen over de persoon, hoe je diegene herinnert, maar óók hoe het is om diegene te missen. Dat zijn toch twee verschillende dingen. Tegelijkertijd is het ook logisch dat je, vooral als het noodlot toeslaat in een hectische periode, dóórgaat. Om te overleven, om te kunnen zorgen.
Bovendien ben je sterker dan je denkt. Ik had Hans het liefst nog aan mijn zijde gehad, dat spreekt voor zich. Maar ik hoop dat hij trots is op mij, op ons, voor hoe we er het beste van hebben gemaakt zonder hem.”

In de vorige editie van Opgetekend vertelt Arianna over haar liefde voor haar moeder en thuisland Peru.