Olga Oordeelt — Bureau Arnhem (televisie)

SAM-redacteur Olga luistert, kijkt en leest veel: podcasts, muziek, films, series, programma’s en boeken. In deze recensierubriek geeft ze tips, kraakt iets af of jubelt erover.

Zeg ‘Arnhem’ en de meeste mensen roepen dingen als Vitesse, mode, Sonsbeek Park, een brug te ver, de Korenmarkt en trolleybussen. Toch kun je daar in één adem cocaïnedealers, crystal meth-koks, dakpangooiers, kapmeszwaaiers en telefoonjatters aan toevoegen, zo blijkt uit ‘Bureau Arnhem’, de nieuwe RTL4-politievolgreeks van programmamaker Ewout Genemans.

Dat er in iedere stad gesnoven, gespoten, geroofd, gejat, gemoord, gemept, geruzied en geschreeuwd wordt is geen nieuws. We zien het dagelijks op televisie, lezen het online en zien in films en series hoe zoiets er aan toe gaat. Dat er eveneens iedere dag ongelukken plaatsvinden, mensen in de problemen raken of helaas komen te overlijden, weten we óók. Terwijl wij in de collegebanken zitten, aan het werk zijn, thuis op de bank hangen of in de kroeg een biertje drinken, kan slechts een paar meter verderop iemands leven plots een afschuwelijke wending krijgen, of worden er duistere of domme plannen gesmeed.

Toch is er een verschil tussen wéten en zíen. In Bureau Arnhem beleven we door de ogen van de camera’s én bodycams waar een stel Arnhemse politieagenten zoal mee te maken krijgt op een doorsnee werkdag. In de eerste aflevering gaan we meteen spectaculair van start met een man die onder invloed van drugs, en daardoor behoorlijk opgefokt, met agenten Marloes en Robin in aanraking komt. Is de man het ene moment nog enigszins voor rede vatbaar, het volgende moment neemt hij de benen en klautert het dak van een rij huizen op. Hij schreeuwt, gooit met dakpannen en dreigt te springen. Uiteindelijk weten ze hem zonder gebroken nek of benen naar beneden te praten en wordt hij meegenomen naar het bureau, terwijl de hele buurt opgewonden staat te kletsen en toe te kijken.

Wij (gewone stervelingen met een redelijk overzichtelijk, soms ronduit saai leven), zouden wel even moeten bijkomen van zo’n hysterische toestand, maar voor politieagenten zijn dit normale praktijken tussen de koffie-to-go en afhaalpasta’s in. Sterker nog, dit incident verbleekt bij de afsluiter van de dienst van Marloes en Robin: een heftige lijkvinding in een woning. Ewout vraagt hen of zoiets went. “Nou, je leert ermee omgaan, maar het zou niet goed zijn als het je niks meer deed”, aldus Robin. In meerdere gesprekken met de deelnemende agenten wordt duidelijk dat je echt uit een bepaald soort hout gesneden moet zijn om dit werk te kunnen doen. Je krijgt behoorlijk wat voor je kiezen en op je netvlies. Je ziet constant de schaduwkanten van de mens of bent onderdeel van hun ergste, pijnlijkste en vervelendste momenten. Bovendien balanceer je zelf constant op een dun koord van gezonde verwerking en sluimerend trauma.

Gelukkig beschikken de agenten die we volgen ook over een portie droge humor en broodnodige relativering, wat de boel aanzienlijk verlicht. Naast de opgewekte Marloes en vrolijke Robin volgen we nog een paar andere duo’s, zoals Stef en Sarkis en Joyce en Cees. Stuk voor stuk aanpakkers, ieder op hun eigen manier. We zien hoe ze hangjongeren wegsturen, een stalkende ex met een kapmes arresteren, een hevige ruzie tussen een turbulent stel sussen, blowende jongeren aanspreken, als eerste ter plaatse komen bij een zweefvliegtuigongeluk met dodelijke afloop, een mogelijke inbraak onderzoeken, slecht nieuws aan familieleden overbrengen en verwarde mensen van straat plukken. Ze rollen een drugslab op, waar Mexicaanse methkoks aan Arnhemse aspiranten leren hoe je dé perfecte crystal meth op tafel tovert en moeten af en toe stoute boeven taseren of brutale vlerken tegen de grond werken.

Dat allemaal tegen een zeer bekend decor: onze bloedeigen woon-, werk-, en studiestad. Ik woon nu 12 jaar in ‘Ernhem’ en herken veel van de straten, wegen en buurten die voorbij komen in het programma. Twee deuren verder van mijn oude woonhuis werd bijvoorbeeld een vrouw overleden in bed aangetroffen en om de hoek van een vriendin werd een drugsdealer opgepakt. Gek om te beseffen dat dit alles plaatsvindt terwijl je nietsvermoedend op de fiets voorbij sjeest, een kop koffie drinkt in de stad of op de HAN gewoon je ding doet.

Daarnaast besef je door het programma weer extra goed dat we dankbaar moeten zijn voor politieagenten. Ze gaan op de chaos en ellende af, lopen risico, proberen de boel veilig en rustig te houden en zijn vaak als eerste ter plaatse op plekken waar jij en ik liever niet willen zijn. Ik zou na één dag al huilend opgeven. Laat mij maar schrijven.

Bureau Arnhem is elke dinsdagavond te zien om 20:30 uur op RTL4.