Olga Oordeelt — Cocaine Bear (film)

SAM-redacteur Olga luistert, kijkt en leest veel: podcasts, muziek, films, series, programma’s en boeken. In deze recensierubriek geeft ze tips, kraakt iets af of jubelt erover.

Een beer die op een gedumpte lading cocaïne stuit, het opsnuift, vervolgens knettergek door het bos stuift en iedereen op zijn pad gruwelijk omlegt: het is een plot dat lijkt verzonnen door een manisch doorgesnoven scriptschrijver, maar wat blijkt? De situatie berust op een waargebeurd verhaal. Met als uitzondering dat de échte beer kort na het snuiven stierf aan een hartstilstand en dus niemand bruut aan stukken scheurde. Maar dat is saai en daar kun je geen anderhalf uur mee vullen, natuurlijk.

Kortom: jat het bizarre uitgangspunt, verzin er een amusant plot omheen en je hebt genoeg voer voor een heerlijk absurd, doldwaas spektakel. Noem het inderdaad pretentieloos ‘Cocaine Bear’, want tja, daar gaat het over, en zet op de poster een woest brullende beer in een waas van witte poeder. Als bioscoopganger denk je dan: hoppa, een avond hersenloos vermaak vol flitsende actiescènes, hysterische toestanden, rake grappen en ongegeneerde escalatie. Een emmer popcorn erbij en gáán.

Helaas. Wat we voorgeschoteld krijgen, is een hortende en stotende aaneenrijging van slecht geacteerde karakters in lege verhaallijnen die niet aanslaan. Een reeks vlakke grappen zonder timing, die nergens landen. Er is geen enkele spanningsboog te bespeuren. Best een prestatie als je kijkt naar wat je allemaal in handen hebt om de boel geweldig, absurdistisch en hilarisch van de rails te laten ontsporen.

Wat is het verhaal? De film opent met een vliegtuigje waaruit een kerel de ene sporttas vol coke na de andere dropt, omdat ze hem op de hielen zitten. Hij springt er zelf ook uit maar raakt bewusteloos en slaat in een woonwijk te pletter, met een rugtas vol coke. Zijn baas, drugsbaron Syd White (Ray Liotta), wil de geloosde coke terug en stuurt zijn handlanger en zoon op de dumpplek af: een nationaal park. Uiteraard is er ook een detective op zoek naar de lading; hij zit al jaren achter White aan.

Ondertussen zijn er ook doodgewone burgers in het park: zo is moeder Sari (Keri Russell) op zoek naar haar spijbelende dochter Dee Dee en diens vriendje Henry. Park ranger Liz (Margo Martindale) besluit Sari, samen met collega Peter (Jesse Tyler Ferguson), te helpen. Kortom: loslopende snacks voor een doorgedraaide beer om zich lekker aan te laven. Laat het festijn maar beginnen.

Maar het festijn wil maar niet aanvangen. Als kijker beland je in plaats daarvan telkens in losse scènes waarin eendimensionale karakters met slechte pruiken, slappe dialogen en weinig overtuiging het beroerde script afwerken. Het is letterlijk wachten tot de CGI-beer weer opduikt die graaiend en grommend ledematen afbijt, buiken openscheurt en hoofden ontdoet van rompen. Je kijkt ernaar, zonder schrik in je lijf, zonder lach op je gezicht en zonder geïnvesteerd te zijn in het lot van de karakters of de ontknoping. Op een gegeven moment keek ik verveeld op mijn horloge, nooit een goed teken, en bleken we niet eens halverwege.

Alle aanwezige ingrediënten lenen zich voor een heerlijke camp-achtige horrorkomedie vol grappige dialogen, geestige situaties, scherpe randjes en vlammende actie. In plaats daarvan is het een flauwe, lauwe film vol gemiste kansen, die de kijker achterlaat met de drang om zélf maar een dikke lijn coke te snuiven en zo wakker te blijven tot het einde. Jammer.

Cocaine Bear draait nu in de bioscoop.