Steeds meer studenten hebben last van schurft (deel 1)

Huisartsen en dermatologen zien het aantal mensen met schurft flink oplopen. Exacte cijfers zijn niet bekend omdat er geen meldplicht is, maar vooral onder studenten blijkt het probleem groot. Twee HAN-studenten vertellen openhartig wat de huidziekte met ze deed. “Mensen hebben geen idee wat er bij komt kijken.” Deel 1 van 3.

Scabiës (schurft), wat is het precies?
Schurft is een besmettelijke huidziekte die ontstaat door schurftmijten. Dit zijn kleine spinachtige beestjes die niet zichtbaar zijn voor het oog. De volwassen vrouwtjes graven gangetjes in je huid van ongeveer een centimeter om eitjes in te leggen. Deze eitjes komen na circa drie dagen uit. Het voornaamste symptoom van schurft is toenemende jeuk als gevolg van een allergische reactie op de mijt, de eitjes en uitwerpselen van de mijt. Iedereen kan schurft krijgen wanneer je huid langer dan vijftien minuten in aanraking is geweest met iemand die schurft heeft. Ook is het risicovol om bijvoorbeeld kleding of een bed te delen met iemand die schurft heeft. Op kamertemperatuur overleeft de mijt drie dagen zonder mens. Kort contact, bijvoorbeeld een hand schudden, geeft geen risico op besmetting. Schurft is goed te behandelen maar dit vergt toewijding. Als je denkt dat je schurft hebt, ga dan zo snel mogelijk naar je huisarts voor behandeladvies.

*Fleur (24): “Hoe ik het opliep weet ik niet, maar in de zomer kreeg ik last van jeuk over mijn hele lichaam. Ik heb op aanraden van de doktersassistente eerst koelzalf, daarna hooikoortstabletten en ook nog eczeemcrème geprobeerd voordat de juiste diagnose gesteld werd. Ik kreeg door dat mijn vriend ook last had van jeuk en inmiddels verschenen er witte bultjes op mijn handen en voeten. Het voelde alsof ik in brandnetels gevallen was. De jeuk werd steeds heftiger. Het uitte zich vooral ’s nachts waardoor ik geen oog dicht deed. Normaal verdwijnt jeuk als je krabt maar in dit geval voelde het branderig én bleef het jeuken. Om gek van te worden. Na twee maanden zag ik ‘gangetjes’ en werd de diagnose juist gesteld. Momenteel krijgt schurft veel aandacht maar in die periode was er nog veel onwetendheid.

Mijn vriend en ik startten samen met het behandelplan. Het was allesoverheersend. Je smeert je van kaak tot voetzolen in met permetrine crème – vreselijk spul voor je huid. Mijn huid voelde zo droog aan dat de kou ingaan te pijnlijk werd. Ik moest alle textiel in mijn studio op 60 graden wassen en als dit niet mogelijk was (met schoenen, jassen, bankhoezen, gordijnen, kussens en dergelijke) in luchtdichte zakken stoppen voor een aantal dagen. De mijten zijn dan zo verzwakt dat ze met wassen op 30 graden ook dood gaan. Mijn bank en matras moest ik stofzuigen. Ofwel, álles wat je hebt aan textiel moet je onder handen nemen. Na een week herhaal je de hele riedel in verband met gelegde eitjes die mogelijk uit zijn gekomen. We deden alles wat we opgedragen kregen, maar de schurft verdween niet. We hebben de hele behandeling zes keer uitgevoerd.

Ik was er zó klaar mee om steeds weer nieuwe plekjes te ontdekken. Hopeloos werd ik ervan. Het nam ontzettend veel tijd in beslag. Je moet over álles nadenken terwijl je constant jeuk en pijn hebt en niet slaapt. Me concentreren op school lukte niet meer. Niet alleen fysiek en mentaal was het zwaar, ook sociaal gezien. Ik wilde niemand meer thuis uitnodigen. Vrienden en familie leefden mee maar waren ook bang dat ze besmet raakten. De opengekrabde wondjes zien er bovendien niet fraai uit. Zodra je vertelt dat je schurft hebt, krijg je overal ‘een speciale behandeling’. Begrijpelijk, maar leuk is anders. Nog altijd hang ik mijn jas liever niet aan een kapstok en zit ik niet meer op textiele oppervlaktes. Bij mijn ouders zat ik zelfs op een speciaal kleed. Het enige waar ik die periode nog van genoot, was zwemmen. Dat verkoelde.

Volgens de GGD-medewerkster konden mijn vriend en ik elkaar blijven zien, mits we de behandeling tegelijkertijd uitvoerden. Tijdens de laatste behandeling ging mijn vriend op skivakantie waardoor ik hem twee weken niet zag. Achteraf gezien vraag ik me af of we elkaar daarvoor niet steeds opnieuw besmetten. Of heeft de combinatie van permetrine crème én ivermectine tabletten er een einde aan gemaakt? We weten het niet. Ik neem niemand iets kwalijk maar heb me wel boos gevoeld dat we niet goed geholpen zijn in de beginperiode. Mooi dat er nu meer aandacht is voor dit probleem en dat medicijnen vergoed worden om een grotere epidemie te voorkomen, maar dat kwam voor mij te laat.

Je bent ‘schurftvrij’ als je zes weken geen bultjes of gangetjes meer ziet. Volgens mij ben ik er nu ein-de-lijk van verlost. Ik krijg nog wel eens een jeukaanval over mijn hele lichaam. Dit is post-scabiës-jeuk en kan tot vijf maanden aanhouden. Het wordt veroorzaakt door afvalstoffen van de mijt. Ik heb er vrede mee, het is het laatste restje dat ik moet doorstaan. Hopelijk helpt het delen van mijn verhaal nu anderen. Ik zou zeggen: pak het grondig aan en klop bij de GGD aan. Zij beschikken over veel kennis over dit onderwerp. Schurft beheerste mijn leven maar, om iets positiefs te noemen, het was wel een goede relatietest. Mijn vriend en ik noemden het ook wel onze ‘schurft-relatie’ en ‘smeer-dates’. Met humor hebben we het samen doorstaan.”

Kijk voor meer informatie over schurft op de website van GGD Gelderland Zuid of de website van het RIVM. Heb je vragen die niet beantwoord worden? Op maandag, dinsdag en donderdag van 13.30 tot 15.30 uur is er een schurftspreekuur. Bel hiervoor naar 088 -144 71 26.

Lees in deel 2 het persoonlijke verhaal van HAN-student Anna (24): “Uit schaamte vertelde ik mijn huisgenoten niet dat ik schurft had.”

In deel 3 legt een GGD-verpleegkundige infectieziektebestrijding uit wat schurft precies is en geeft ze handige informatie.

* De naam van de geïnterviewde HAN-student in dit artikel is uit privacyoverwegingen gefingeerd.