Bridget Kievits: Bang voor de kapper

Afgelopen zaterdag moest ik naar de kapper. Ik vind het een crime. Ten eerste duurt het altijd lang (kleuren, knippen, wassen, föhnen) en dat vind ik zonde van mijn vrije dag – 2,5 uur naar de filistijnen. En ten tweede ben ik altijd een beetje bang voor de kapper. Doe ik het goed, als klant? Dat is zo’n beetje de onderstroom waarmee ik in de stoel zit.

Ik maak me zorgen of ik duidelijk genoeg kan maken wat ik wil. En als de kapper in kwestie een tikkeltje dominant is (en zijn ze dat eigenlijk niet altijd?), durf ik dan nog te zeggen dat ik het net iets anders wil? Iets korter, of juist in de nek iets langer? Dat zijn zo van die kleine neuroses waar ik mee behept ben.

En dan heb ik het nog niet eens over het probleem van De Conversatie. Moet ik hem tot een gesprek verleiden, en zo ja, waar moet dat dan over gaan? Ook dit keer klonk uit alle andere kappersstoelen een gezellig geklets en gekwetter – de koetjes en kalfjes vlogen door de lucht. Het ging over vakanties, over de nieuwe mode van de pofmouw, over de voor- en nadelen van de Hello Fresh-box, kinderen die eindexamen moeten gaan doen en qua leren niet vooruit te branden zijn maar gamen, nou breek me de bek niet open….., enzovoort. Het leven in al zijn glorie werd aan de verschillende kappersstoelen besproken. En mijn kapper? Die zweeg. En ik dus ook.

Al zwijgend dacht ik de hele tijd koortsachtig: waar zal ik het eens over hebben? Wat is nou een leuk onderwerp? Totdat hij plotseling, vrij out of the blue vroeg of ik nog leuke dingen ging doen, dit weekend. En dat sloeg bij mij weer helemaal dood, want het enige dat ik kon melden was dat we zondag vrienden te eten kregen. “O leuk”, zei hij, duidelijk niet onder de indruk. Waarop ik er nog iets van probeerde te maken door te zeggen dat ik uitgebreid voor ze ging koken, en dat ik dat heel erg leuk vond om te doen. “O”, zei hij weer, wederom not impressed. Om het gesprek toch gaande te houden vroeg ik toen aan hem of hij wellicht ook van koken hield. Nee, zei hij toen. Einde gesprek. En toen moest ik nog anderhalf uur.