Vriendschap is een keuze

Columnist Nina Rouwenhorst beseft dat haar beste vriendschappen pas enkele jaren oud zijn. Omdat ze zichzelf inmiddels beter kent.

De koffer staat al anderhalve week gepakt bij de deur. Een wekker voor aanstaande donderdag heb ik al lang geleden ingesteld, al betwijfel of ik überhaupt kan slapen. De zenuwen slaan me nu al om het hart en ik moet nog vier dagen wachten. Komende vrijdag stap ik in alle vroegte op de trein naar Schiphol, om vervolgens het vliegtuig te pakken naar Helsinki.

Na een vriendschap van anderhalf jaar ga ik eindelijk mijn beste vriendin zien. Geen haperende facetime, maar een week lang waarin we met elkaar kunnen kletsen zonder rekening te hoeven houden met de verschillende tijdzones. Het is soms gek om te beseffen dat ik twee jaar geleden geen idee had wie ze was.

Nu ben ik nogal een typische autist en heb ik niet heel veel “vrienden”. Ergens ben ik me er heel goed van bewust dat ik niet altijd een makkelijk persoon ben om mee om te gaan en dat sommige mensen daarom liever niet te dichtbij komen. Nu zou u dat zielig kunnen vinden, maar in alle eerlijkheid vind ik het wel prima zo. Ik heb ook niet echt behoefte aan veel mensen om me heen.
Volgens Facebook ben ik nog wel aardig populair, ik zou maar liefst 277 vrienden hebben, al heb ik sommige van hen al tien jaar niet gesproken en zit de moeder van mijn ex-vriendin er ook nog tussen.

Ik vind het sowieso nogal lastig om een definitie te plakken op het woord ‘vriend’. Het woordenboek zegt: iemand die je aardig vindt en vertrouwt. Maar ik vind mijn tandarts ook een aardige man en vertrouw hem toch al zeker 15 jaar met mijn gebit. Is hij dan een vriend?

Ik vind het altijd heel mooi als mensen hun beste vriend al kennen sinds groep 1, want wat is er nou idyllischer dan een vriendschap die al langer dan twintig jaar duurt? Maar ik vraag me soms wel af of ze onderweg nooit mensen zijn tegen gekomen die beter bij hen passen. Omdat de vriendschappen die je aangaat als je zo jong bent, vaak een beetje ‘geforceerd’ zijn. Je bent vier jaar oud, je wordt door de juf op een ongemakkelijk stoeltje gezet naast iemand anders en haast automatisch ben je vrienden voor het leven, of in ieder geval voor de komende acht jaar.

Mijn vriendschap met Janina bewijst heel erg dat je mensen niet lang hoeft te kennen om close met ze te zijn. Ik denk dat ik de meeste mensen die ik echt als vrienden beschouw pas een paar jaar ken, uitzonderingen daargelaten. Zelf denk ik dat dat komt omdat ik nu pas door heb wie ik ben en wat ik wil, en dat de mensen die ik vóór die tijd kende niet meer helemaal in dat plaatje passen. Soms vind ik dat jammer en vraag ik me af hoe alles zou zijn gegaan als mijn vrienden van vroeger nog in mijn leven zouden zijn. 
Maar het is wel goed zo, de herinneringen zijn me dierbaar genoeg.

Nina Rouwenhorst is derdejaars Lerarenopleiding Geschiedenis bij de HAN. Ze schrijft om de week een column voor SAM. Lees haar vorige bijdrage hier.