Splinter: Wees geen klager, maar een probleemaankaarter

‘Ik ben zo klaar met de HAN’ of ‘Het is zo slecht geregeld bij ons op de opleiding’: als je bij de HAN werkt of studeert hoor je dit regelmatig, zo niet dagelijks. We hebben er met zijn allen een handje van om te klagen (en ook niets menselijks is mijzelf vreemd). Over de catering, over Osiris, over collega’s, over docenten, noem maar op. En dat brengt mij soms ook wel wat aan het wankelen: is het nou allemaal echt zo slecht bij de HAN?

Laatst was ik op een verjaardag. ‘Het is allemaal zo kut bij Avans’, hoor ik iemand zeggen tegen zijn gesprekspartner. ‘Nou’, zegt de ander, ‘Kom maar naar het Graafschap College, daar is het nog veel erger’. Er wordt haast tegen elkaar opgeboden over wie van de twee het het slechtst heeft op zijn studie. Ik luister geamuseerd toe en een kleine glimlach kruipt op mijn gezicht. Het klinkt herkenbaar.

Het is dus niet echt zo slecht bij de HAN (natuurlijk kan het altijd beter) maar het ligt in de aard van de mens om te klagen. En logisch ook, want hoe heerlijk is het om te klagen over een instituut dat zich niet kan verdedigen. Klagen is een fantastische manier om je boosheid, verdriet of frustratie te ventileren en kan zelfs zorgen voor stressvermindering.

We moeten er echter voor waken, met elkaar, dat er een klaagcultuur ontstaat. Een omgeving waarin het normaal is om vaak en openlijk te klagen over problemen, zonder dat er een poging wordt gedaan om ze op te lossen. Of dat we klagen om het klagen. Dat leidt tot een sfeer van negativiteit en gebrek en motivatie, en uiteindelijk kom je in een vicieuze cirkel terecht: er wordt geen constructieve feedback gegeven waardoor problemen niet worden opgelost, waardoor er weer wat te klagen valt.

Hiermee zeg ik niet dat we als HAN geen problemen hebben, of als je het anders wil noemen, uitdagingen. Maar ik zeg wel dat klagen niet altijd helpt bij het oplossen van die problemen. Of klagen over problemen die er niet zijn: die kun je immers nooit oplossen.

Ik ben het nieuwe jaar goed begonnen en heb me voorgenomen minder te klagen en meer constructieve feedback te geven. Hierdoor voorkom ik dat ik in een negatieve spiraal terecht kom, en probeer ik bij te dragen aan het oplossen van problemen die er wel zijn. Want het is belangrijk om een balans te vinden tussen het uiten van emoties en het zoeken naar oplossingen. Wees geen klager, maar een probleemaankaarter.

De volgende keer dat een student roept dat ze klaar is met de HAN en niet kan wachten tot ze is afgestudeerd, roep ik vrolijk terug: ‘ik ben nog lang niet klaar!’. Hopelijk krijg ik nog vele jaren probleemaankaarters in mijn lessen.

Splinter werkt voor de HAN. Hij schrijft elke drie weken een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage .