In memoriam Joost Zuijderduijn

Nina, columnist maar vooral ook boekenliefhebber, kan niet geloven dat Joost Zuijderduijn, boekenblogger en een ware ambassadeur voor het genre Young Adult, is overleden.

Ik begrijp nu waar het vandaan komt, de opmerking Ik moet je iets vertellen en ik denk dat het beter is als je even gaat zitten. Omdat ik zeker weet dat ik, als ik op dat moment niet zat, door mijn knieën was gezakt en ter aarde was gestort. Die drie woorden op mijn telefoonscherm, ik zie ze er nog staan. 
Joost is overleden.

U hebt waarschijnlijk geen idee over wie ik het heb en ik kan niet de juiste woorden vinden om uit te leggen wie hij was. Maar u moet weten dat Joost, onder het alias NerdyGeekyFanboy, een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten op de Nederlandse boek community. Zijn overlijden heeft ons vastgepakt en keihard door elkaar geschud. 
Zevenentwintig jaar oud.
Dit kan niet.
Dit mag niet.

Ik ga nu niet doen alsof ik Joost goed kende, want behalve twee korte gesprekjes via instagram heb ik eigenlijk nooit echt contact met hem gehad. Als ik iets vervelend vind zijn het mensen die na het overlijden van iemand doen alsof ze beste vrienden waren.
Nu zou u kunnen zeggen dat ik met deze column eigenlijk hetzelfde aan het doen ben, dat ik zijn dood aan het gebruiken ben voor persoonlijk gewin en misschien is dat ook wel zo en ben ik eigenlijk ontzettend hypocriet bezig. 
Maar op dit moment kan me dat eigenlijk heel weinig schelen.

Schrijven is voor mij de manier om dingen te verwerken, niets werkt beter voor mij dan dingen van me afschrijven, omdat ik nergens anders mijn frustraties kwijt kan. En ik ben zelden zo gefrustreerd en boos geweest als nu. 
Boos op het universum, gefrustreerd op God, of welke hogere macht dan ook, die besloten heeft Joost tot zich te nemen. Want hij had hier moeten zijn, bij zijn vriendin, zijn vrienden en zijn familie. De wereld had nog lang geen genoeg van hem. Omdat we nu in verleden tijd over hem moeten schrijven, omdat hij niet meer is, maar was.

Ik heb me de dagen na zijn overlijden constant afgevraagd waarom het me zo raakte, want hem kennen deed ik alleen via via. Maar al die mensen spraken over hem met zo veel onvoorwaardelijke liefde dat ik meteen begreep wat voor en geweldig persoon hij was en dat het een eer was als ik daar onderdeel van was geweest. We hebben met de communities avonds een kaarsje aangestoken, het moeten er heel veel zijn geweest…..

Voordat ik hem uitblies heb ik er nog tegen gepraat, alsof het zijn ziel was. Terwijl ik eigenlijk niet in dat soort dingen geloof en ik niet eens wist of hij dat wel deed. Maar het hielp op een bepaalde manier wel, tegen het flikkerende licht praten. Zeggen dat ik het leven soms zo fucking oneerlijk vond en dat ik hoopte dat hij daarboven alle boeken kon lezen die hij wilde. Ik had simpelweg geen woorden om uit te leggen dat onvoorwaardelijke liefde zoveel langer had moeten duren dan dit.

Deze column is opgedragen aan Joost Zuijderduijn, 1994–2022. 
Lieve Joost, Catch ’em all daarboven ❤

Nina Rouwenhorst studeeert Lerarenopleiding Geschiedenis bij de HAN. Ze schrijft om de week een column voor SAM. Lees haar vorige bijdrage hier.