Martijn van Koolwijk: Bijna los van de HAN

Het is najaar 2011 als ik de burelen binnenloop van Sensor, de voorloper van SAM.
‘Ik zag jullie oproepje voor een redactieraadslid,’ zeg ik tegen een vrouw die Renee blijkt te heten. Ze knikt. In het papieren blad – er was toen nog budget voor een papieren blad – had een oproepje gestaan. Ik was net nieuw op de HAN en zoekende naar hoe ik mij tot dit instituut verhield. Creativiteit was op dit soort momenten van onzekerheid vaak mijn toevlucht geweest.

Op de basisschool maakte ik met klasgenoten een schoolkrantje. Echt schrijven konden we nog niet, dus het grootste deel bestond uit tekeningen van dinosauriërs. Op de middelbare school ontstond er al snel een stripcultuur. De halve school figureerde in de stripboeken die ik samen met een vriend maakte. Langzaamaan maakten die strips plaats voor filmmaken – een stuk makkelijker dan diepte tekenen! – en toen ik weinig geld had om uit te gaan, begon ik met schrijven over bandjes voor een lokale muzieksite. Gratis entree en backstage bier.

Mezelf verhouden ging al die tijd met creativiteit gepaard. Een mening vormen over het tijdschrift van de hogeschool vanuit het oogpunt van de student leek mij dan ook de manier om mij meer op mijn plek te voelen en dat lukte zo goed dat ik in 2012 door eerdergenoemde Renee en haar hoofdredacteur Han (echt waar!) gevraagd werd columns te schrijven. Niet voor het tijdschrift, nee, voor de website van Sensor. Tot dan was de site lang een soort online archief geweest. Meegaand met de tijd moest het naast het blad ook content gaan bieden. Ik greep mijn kans en wisselde mijn plek in de redactieraad in voor een plek op de website. Tussen 2012 en 2016 schreef ik bijna wekelijks een column over studeren, het studentenleven en dagelijkse beslommeringen. 163 in het totaal. Tot mijn afstuderen.

Ik ging werken en schreef met regelmaat stukken voor andere media. De beste columns uit mijn Sensor-tijd werden zelfs gebundeld in een boekje. Waar de columns en de rest van mijn dagelijks leven – studeren aan de HAN – vaak synchroon liepen, werden het nu twee gescheiden werelden. Mijn werkende leven begon onzeker. Veel invalwerk en met een gevoel nu, zonder studie, pas echt toe te komen aan hoe ik mij verhield tot dingen in het enorme werkveld van het maatschappelijk werk en de GGZ.

Fast forward naar mei 2018. Na een korte doorstart als het tijdschrift Sense verdwijnt Sensor nu helemaal van papier. De HAN heeft geen onafhankelijk tijdschrift meer, wat volgt is een website genaamd SAM en SAM zoekt een columnist voor een tweewekelijkse column ‘vanuit het werkveld’. Even twijfel ik. Hoelang kan ik vertellen over mijn werk? Ik kan dat toch nooit langer dan tien columns volhouden?

Het is Halloween 2022 als ik mijn mailbox open en lees dat in februari 2023 mijn column stopt. Na 100 edities – u leest nu nummer 97 – is het mooi geweest. SAM gaat zich minder op het (toekomstige) werkveld en meer op de HAN zelf richten. Tijd voor vers bloed.

Waar de eerste reeks mij al schrijvend gevormd heeft, was deze tweede reeks er een om mijzelf te verdiepen. Niet alleen sterker in mijn schrijven, maar ook sterker in mijn werk staan. Een ontwikkeling die ik eenieder gun en ik hoop dan ook dat eenieder een mooie creatieve vorm heeft of vindt om zichzelf in te ontplooien. Voor mij is het tijd om een volgende stap te gaan zetten en nieuwe uitdagingen te zoeken waar ik mij al schrijvend tot kan leren verhouden, maar eerst nog even met alle liefde drie columns maken.

Afgestudeerd HAN-student Martijn van Koolwijk werkt in de geestelijke gezondheidszorg. Hij schrijft om de week een column voor SAM. Lees hier zijn vorige bijdrage.