Bridget Kievits: Iedereen heeft empathie nodig, zéker in 2022

Iemand vroeg me onlangs of ik nog goede voornemens had voor 2022. Ik besefte dat dat niet het geval was, maar die vraag zette me wel aan het denken. Zo kwam ik er toch tot twee: proberen minder ongeduldig te zijn en één avond in de week geen televisie meer kijken, maar andere dingen doen.

Toen ik vanochtend van station Arnhem naar de HAN fietste, merkte ik dat er eigenlijk nog een veel belangrijker voornemen door me heen zoemde: meer empathie. Dat kwam door een aantal zaken.

Allereerst het gevoel van onbehagen dat me de laatste tijd bekruipt. Zowel op het wereldtoneel (de grote groep Amerikanen die werkelijk gelooft dat Trump de verkiezingen ontnomen zijn; Rusland en de dreiging om de Oekraïne binnen te vallen) maar ook dichter bij huis: mensen die met een brandende fakkel voor het huis van een politicus gaan staan schreeuwen. Of individuen die de coronamaatregelen vergelijken met de Holocaust. Het maakt me boos en het maakt me verdrietig.

Je komt in de verleiding om alle mensen die dit soort dingen doen en zeggen op één grote hoop te gooien en te beschouwen als dom, achterlijk, ‘De Ander’ en misschien zelfs wel ‘De Vijand’. Maar tegelijkertijd is daar dan ook, bijna als tegengif, die prachtige serie in de Volkskrant over 100-jarigen: misschien heeft u hem ook gezien. De Volkskrant bestaat 100 jaar en ter gelegenheid daarvan interviewen ze 100-jarigen: hoe kijken ze terug op hun leven; hoe bezien ze de wereld van nu? Het zijn stuk voor stuk prachtige, nederig stemmende interviews. Met mensen die niet zaniken, hun schouders eronder zetten, en die, vaak in omstandigheden die wij ons nu niet meer kunnen voorstellen, deden wat gedaan moest worden.

Bijna altijd zijn het mensen die niet of nauwelijks oordelen, en met een zekere rust en distantie (want, 100!) naar de wereld kijken. En, met empathie. Empathie, ook voor die mensen die ver van ons af staan, en die we misschien niet meer kunnen volgen. Want ook dat bleek uit een artikel dat ik onlangs las, waar een journalist een tijd optrok met groepen mensen in Amerika, die inderdaad geloven dat Trump had gewonnen. Een groep die niet gehoord, niet gezien, niet erkend werd. Die daadwerkelijk in de kou stond en staat. En die, als er met hen gepraat wordt, en naar hen geluisterd wordt, natuurlijk ook gewoon mensen blijken te zijn, niet De Vijand, of De Ander. Dus, ik wens ons empathie. Gelukkig nieuwjaar!

Bridget Kievits, lid van het college van bestuur van de HAN, schrijft elke drie weken voor SAM.