Nina is de schaamte voorbij, of in ieder geval een beetje

Columnist Nina Rouwenhorst gaat zich niet langer voor alles schamen. Ze is er klaar mee en legt hieronder uit waarom.

Ze zit tegenover me, haar hoofd in haar handen. Ze heeft afgelopen weekend iets stoms gedaan en wil haar hart bij me luchten. Het zijn van die momenten waar ik stiekem best van kan genieten, ik voel me zelden zo student als tijdens een ik-had-te-veel-drank-op-en-dit-is-er-gebeurd gesprek.

“Ik schaam me kapot…” Ze laat haar hoofd op de tafel vallen, haar armen er omheen. Ik vind het persoonlijk nogal dramatisch. Niet alleen omdat ik ook wel eens dingen gedaan heb die niet slim waren — wees eerlijk, als je nooit iets doms gedaan hebt onder invloed van drank of vrienden, ben je dan wel jong geweest? — maar ook omdat ik ‘schamen’ altijd een beetje apart heb gevonden.

Dat we ineens een hevige emotie krijgen, omdat we iets gedaan hebben dat afwijkt van de norm die we van onszelf of de maatschappij hebben gekregen. Omdat de buurman kennelijk bepaalt wat oké is en wat niet. De definitie heb ik trouwens gestolen van Wikipedia, en daar schaam ik me niet voor. Ik kan ook niet altijd alles goed verwoorden.

Ik zou het zo mooi vinden als we als mens wat schaamtelozer zouden leven, dat we gewoon doen waar we zin in hebben zonder dat we er om geven wat andere mensen daarvan vinden. Ik ga nu niet zeggen dat we massaal in onze neuzen moeten gaan peuteren, maar trek gewoon dat shirt aan dat al jaren achter in de kast ligt en u eigenlijk niet meer aandurft. Kan het u wat schelen wat andere mensen daarvan vinden.

Ik ben bang dat we misschien dingen uit de weg gaan omdat we ons ervoor schamen. Als ik mensen vertel dat ik regelmatig alleen naar de bioscoop ga, kijken ze me weleens jaloers aan: “Oh, dat zou ik ook wel willen, maar dat durf ik niet. Ik zou me veel te veel schamen als ik daar alleen zou zitten.” Dan vraag ik me af waarom ze het nooit eens gewoon proberen. Daar komt bij: je zit toch in het donker, er is niemand die je ziet.

Nu hoor ik u denken: “Maar schaam jij je dan nooit?”. Dat doe ik zeker wel, want ik ben ook maar een mens die probeert te voldoen aan de verwachtingen van de samenleving.
Toen Goud afgelopen jaar op nummer 1 stond op mijn Spotify Wrapped durfde ik heb hem dagen niet te delen want: Oh nee, straks komen mensen erachter dat ik stiekem graag naar Suzan & Freek luister.”
Maar na een tijdje realiseerde ik me dat dat nergens op sloeg want:
1) Goud is gewoon een absolute banger en ik zing het met heel veel liefde mee.
2) Het is nogal onnozel dat ik me daarvoor schaam. Want als ik me omringd heb met mensen die me veroordelen voor het feit dat ik eigenlijk dol ben op Nederlandstalige muziek, zijn het misschien niet mijn soort mensen.

Dus helemaal niets stiekem, ik ben dol op Suzan & Freek en dat mag iedereen weten.

Nina Rouwenhorst volgt de Lerarenopleiding Geschiedenis bij de HAN. Ze schrijft om de week een column voor SAM. Lees haar vorige aflevering hier.