Olga Oordeelt — Taylor Swift: The Eras Tour

SAM-redacteur Olga luistert, kijkt en leest veel: podcasts, muziek, films, series, programma’s en boeken. In deze recensierubriek geeft ze tips, kraakt iets af of jubelt erover.

Momenteel krijgen we Taylor Swift behoorlijk door onze strot geduwd. Je kunt onmogelijk om de superster heen: elke hit is raak, ze vult moeiteloos grote stadions en heeft nogal hysterische fans, ‘Swifties’ genaamd, die elke scheet van Taylor liefst in een potje willen vangen en voor haar opkomen als een roedel schuimbekkende wolven. Nu heeft Taylor, slim als ze is, een bioscoopfilm uitgebracht waarin we haar live show in z’n geheel (en dus drie uur lang) kunnen bekijken. Of nou ja, méémaken.

Het klinkt wellicht of ik daar problemen mee heb, maar eerlijk gezegd ben ik een stiekeme Swiftie. Nee, ik hoef haar scheet niet in een potje. En nee, ik ga niet naar haar optreden. Dat wilde ik wel, tot ik zag door hoeveel idiote hoepels ik moest springen om een kaartje te bemachtigen. Swift vraagt ticketkopers nog nét niet om een vingerafdruk, een plukje haar en een kopie van hun paspoort.

Hoe het precies gekomen is dat Taylor mijn hart stal, weet ik niet. Het ging sluipenderwijs. Meezingen met Shake It Off. Bad Blood meeblèren op mijn hardst. Eigenlijk heel het album 1989 goed vinden. “Wat gebeurt er met me?!”, riep ik, want normaal draai ik snoeihard Metallica. Mijn twee dochters vinden Taylor ook leuk. En zo draaiden we haar nummers meer en meer, dansten we door de kamer, zongen mee in de auto en keken op Netflix naar een concertregistratie van de Reputation Tour.

Vind ik haar ook een beetje irritant? Tuurlijk. Ze heeft een braaf imago, deze goedlachse, blonde, all American girl. Ze zingt áltijd over haar exen en leek lange tijd naïef als het ging over grote maatschappelijke thema’s. Kortom: ik was ‘slechts’ liefhebber van haar liedjes. Tot Taylor een power move maakte die ik ongelooflijk stoer vond. In 2019 verkocht haar oude recordlabel Big Machine Records haar master recordings aan megamanager (lees: mega asshole) Scooter Braun, die het bedrijf overnam. Taylor bezat haar eigen muziek niet (helaas gebruikelijk in de muziekindustrie) en Braun weigerde de masters aan haar te geven of verkopen. Taylor was zó pissed, dat ze besloot al haar albums vóór Lover (2019- onder Republic Records, maar als eigenaar van haar muziek) opnieuw op te nemen.

Om de zoveel tijd verschijnt er dus een oud album van Taylor, opnieuw opgenomen, trouw aan het orgineel, maar met bonusmateriaal ‘From the Vault’ (de kluis). Het heeft de oorspronkelijke titel, met daarachter ‘Taylor’s Version’. Zo kunnen luisteraars overstappen naar Taylors opnames en luistert geen hond meer naar de originelen. En dus verdient Scooter Braun daar geen hol meer aan. Geniaal. Morgen komt 1989 Taylor’s Version uit. Daarna hoeft ze nog maar één album opnieuw op te nemen: Reputation.

Terug naar The Eras Tour, de film waarmee Taylor records verbreekt: het is de best verkopende concertfilm aller tijden. In de eerste week na de release harkte de film wereldwijd 160 miljoen dollar binnen. Taylor zelf verdient aan haar wereldwijde tour 4,1 miljard dollar (zo’n 3,9 miljard euro), en dan hebben we de opbrengsten van de film nog niet eens meegeteld. Lees dat nog maar een keer. Ze gaf 55 miljoen dollar uit aan bonussen voor haar dansers, geluidstechnici en cateraars. Zo is ze dan ook wel weer. The Washington Post zocht uit hoeveel Taylor bijdraagt aan de Amerikaanse economie. Spoiler: veel. Heel veel.

Met een indrukwekkend oeuvre van 396 nummers, waarvan ze alles zelf (of deels) heeft geschreven, valt er genoeg te kiezen voor een spectaculaire setlist. Gedurende de coronapandemie bracht ze de rustige singer songwriter albums Folklore en Evermore uit. Touren kon niet. Daarna kwam Midnights uit. In feite moesten er nog voor drie albums tours komen. Taylor bedacht wat anders: een megatour, drie uur lang, waarin telkens een paar nummers uit elke periode (oftewel albums) aan bod komen. Met decorwissels, kledingwissels en knipogen naar het verleden maken we met The Eras Tour een reis door haar muzikale carrière.

Dat levert een heerlijke show op. Taylor blinkt niet uit in dansen, en heeft zelfs wat klunzige en onhandige poses. Dat maakt haar juist menselijker en een minder blonde barbiepop. Ze speelt zelf gitaar en piano, zingt live en heeft gelukkig een roedel dansers die haar dansmoves meer dan compenseren. De decors en outfits zijn oogverblindend.

Ik zag de film met mijn dochters (9 en 5) in IMAX, wat op zich al een flinke belevenis was. We konden Taylors poriën zowat tellen. Aangezien we elk album goed kennen, was het telkens een feest van herkenning als ze weer een nieuw nummer startte. Het was dansen en meezingen geblazen. Maar zelfs als je geen fan bent van Taylor Swift, valt er geen ontkennen aan: Taylor is dé superster van nu, en dat op haar eigen voorwaarden.

Morgen komt 1989 Taylor’s Version uit.
Taylor Swift: The Eras Tour draait nu in de bioscoop.