Billy Rouwenhorst: We zijn zo gewend om constant maar aan te staan, dat ik het niet durf om alles uit te zetten

Soms lijkt het me wel wat, wonen op Mars. Niet omdat het daar niet zo belachelijk warm is als hier op dit moment – want een gemiddelde temperatuur van min 63 graden Celsius lijkt me ook niet zo fijn – of omdat ik daar waarschijnlijk geen last heb van huisgenoten die de afwas laten staan totdat die het aanrecht overneemt, want ik denk dat er overal wel vervelende buren zijn.

Nee beste lezer, Mars heeft namelijk een dag die bestaat uit vijfentwintig uur. Dat zijn zestig hele minuten meer dan wij op onze aarde hebben en die extra minuutjes zou ik erg goed kunnen gebruiken.
Het studiejaar is nog geen twee weken bezig en ik vraag me steeds vaker af hoe ik in godsnaam alles voor elkaar moet krijgen. Ik zit wonder boven wonder eindelijk in het laatste jaar van de lerarenopleiding Geschiedenis – na zes jaar zijn de HAN en ik bijna van elkaar af – en ik heb nu al heuse planstress.

Ik geef drie dagen in de week les op een middelbare school, ga nog een dagje gezellig naar de HAN voor college en mijn vrije woensdagen ben ik druk met het huishouden. En dan is mijn afstudeeronderzoek nog niet eens begonnen.

Tegenwoordig klus ik ook nog weleens bij als bookfluencer, waardoor ik elk vrij moment met mijn neus in een boek zit, want er moet wel elke dag een video online. Ik snap niet altijd hoe ik het allemaal voor elkaar moet breien en wanneer.

Nu hoor ik u denken: ’Ah, maar er is toch ook nog een weekend! Dat is toch het perfecte moment om even te ontstressen?’ Leuk verhaal: enige tijd geleden vond mijn hart het een supergoed idee om smoorverliefd te worden op een vrouw die drie provincies verderop woont. Wat er in resulteert dat ik in het weekend gemiddeld vijf uur in de trein zit – retourtje hoor, dat wel –  alles om maar niet alleen wakker te hoeven worden op mijn vrije dag.

En als ik dan op zondagavond weer in mijn eentje terug in de trein naar huis zit, waarbij ik een half uur langer onderweg ben dan normaal, want natúúrlijk zijn er weer werkzaamheden, vraag ik me weleens af waarom ik soms niet méér rust neem. Dat het lesplan voor één keer gewoon wat simpeler is, of dat ik die recensie een dag later plaats of de deadline aan me voorbij laat gaan, want er is altijd nog een kans twee. Dan is er dat stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: maar wat zullen anderen daarvan vinden?

Want we zijn zo gewend om constant maar áán te staan, dat ik niet helemaal durf om alles uít te zetten, al is het maar voor even. Omdat de samenleving verwacht dat ik alles maar doe en maar doorga, want zo is het leven nou eenmaal en klagen over sociale druk maakt de situatie niet anders.

Volgens mij hebben ze daar op Mars geen last van. Toch maar eens kijken wat dat kost, een enkeltje rode planeet.

Billy is vierdejaars Lerarenopleiding Geschiedenis bij de HAN en schrijft om de drie weken een column voor SAM